Trouwen of niet?
R. Sollie-Sleijster
31-05-14
Ja, iedereen gaat toch tegenwoordig samen met vakantie? En in het verlengde daarvan samenwonen. Waarom wij dan niet? Niet getrouwd? Wat is daar nu verkeerd aan? En waar staat in de bijbel dat dat niet mag? Vragen genoeg, maar de antwoorden? Wie geeft die nog? De predikant op de preekstoel? Wordt het daar nog duidelijk en tegelijk liefdevol uitgelegd, wat de HERE van ons vraagt? Of misschien op catechisatie? En bij het huisbezoek, worden daar antwoorden gegeven? Hebben ouders zelf de antwoorden?
Al die 'regeltjes' waren ooit misschien wel ergens goed voor, maar om die ook voor nu nog te laten gelden?
Synode
Zelfs onze synode kwam er niet uit. Niet op 14 maart, maar ook op 16 mei bleven er nog veel vragen over.
Maar ja, dat is ook niet zo'n wonder. Deze afgevaardigden worden geacht een oordeel te geven over een rapport van een commissie, een denktank, die is ingesteld door twee deputaatschappen, nl. H&E (Huwelijk en Echtscheiding) en RKO (Relatie Kerk en Overheid). In dat rapport gaat het over het burgerlijk huwelijk en alternatieve vormen daarvan. Daarmee samenhangend over samenwonen, al dan niet getrouwd. Maar deze commissie komt er zelf niet uit. Ik las vier brieven van leden van deze commissie die het niet eens waren met het door hun eigen 'denktank' uitgebrachte rapport.
Impasse
Hoe komen we uit deze impasse?
Of is het geen impasse? Zijn we er al uit? Ieder voor zich. Jij doet wat jij goed vindt en ik doe wat ik goed vind.
Op internet kwam ik wel een antwoord op deze vragen tegen.
Pastor Klaas stond erboven. Het blijkt dat deze pastor zijn licht wil laten schijnen over dit soort vragen. Maar wie is Pastor Klaas? Hij is een herder, een predikant binnen onze Gereformeerde Kerken vrijgemaakt. Nu gaat het vast lukken. Of toch niet?
Waar Pastor Klaas, als ik hem zo mag noemen, duidelijk in is, is dat hij zijn steun wel geeft aan het voorliggende rapport.
Wat dit rapport stelt is dat het huwelijk een 'huwelijk in bijbelse zin', dus volgens de voorschriften die we in de bijbel lezen, moet zijn. Nu, daar zijn we het volledig mee eens. Elk huwelijk behoort dat te zijn. Dat is ook de reden dat ons huwelijk dat op het stadhuis was gesloten, kerkelijk werd bevestigd. Zo werden we via het huwelijksformulier doordrongen van de heiligheid van ons zojuist gesloten huwelijk. Het is een goddelijke instelling, al sinds de schepping. En we werden gewezen op de eisen en beloften die er aan verbonden waren. Wettig getrouwd waren we. We konden elkaar aan onze gegeven trouwbeloften, ons gegeven ja-woord voor de ambtenaar van de burgerlijke stand, houden. Alleen de dood of een uitspraak door een rechter zou ons nog kunnen scheiden.
Het rapport
Maar wat doet het rapport?
Dat is een wonderlijk iets. Het stelt namelijk dat ons huwelijk niet goed is. Want het is maar een 'gewoon' huwelijk. Op het stadhuis gesloten, dat wel. Maar toch niet goed? Hoe zit dat? Welnu we hadden een 'huwelijk in de zin van de bijbel' moeten sluiten. Maar wat is dan zo'n 'bijbels huwelijk'? We wonen toch in Nederland en daar gelden toch onze wetten, door onze overheid met onze parlementaire instemming vastgesteld? Ja, maar die wetten zijn niet goed, stelt het rapport. We moeten geen huwelijk sluiten op het stadhuis, maar een 'huwelijk in bijbelse zin' in de kerk, pas dan is het goed. Wel lieten wij ons huwelijk in de kerk bevestigen, Gods zegen daarover vragen, maar niet sluiten. Vandaar dat ons huwelijk niet goed is.
Bovendien, in de kerk komt toch niet iedereen? Nee, maar toch is een huwelijk pas dan een 'goed' huwelijk, althans volgens dit rapport.
Met verbazing hebben we hier kennis van genomen. Wij geloven dit niet. We zijn geen doperse idealisten en wereldmijders, die de overheid van zijn wettig door God ingestelde ambt willen beroven. Als er nieuwe wetten moeten komen, dan zal dat door de overheid moeten gebeuren. Wel kunnen we via ons stemrecht invloed uitoefenen op de samenstelling van ons parlement, dat vervolgens wetten moet goed- of afkeuren.
Maar wetten vaststellen is geen taak van kerken.
Ons huwelijk is volgens onze Nederlandse wetten gesloten en is daarom een goed huwelijk. Geen 'denktank' of rapport of synode kan daar iets aan veranderen.
Innerlijk tegenstrijdig
Maar onze verbazing groeit, want wat lezen we vervolgens in het rapport?
Het huwelijk dat we hadden en dat niet goed genoeg zou zijn, is eigenlijk te goed.
Te goed? Hoe zit dat dan?
Nu, tegenwoordig zijn er veel jonge en ook wel oudere mensen die niet meer naar het stadhuis gaan om daar een huwelijk te sluiten. Zij vinden een Geregistreerd Partnerschap of Samenlevingscontract beter. Zij kiezen welbewust niet voor het huwelijk en zijn dan ook niet echt getrouwd. Géén echtgenoten van elkaar, maar partners. Partners die dan nog wel min of meer, naar eigen keuze, contractueel aan elkaar verbonden zijn.
Ach en wanneer we als partners het helemaal niet meer zien zitten met elkaar, dan is de gang naar de notaris om het contract weer te vernietigen mogelijk. Dit laatste wanneer er tenminste bij een Geregistreerd Partnerschap geen kinderen onder de 18 jaar zijn, want dan moeten we toch nog wel naar de rechter. Maar anders is de gang naar een rechter niet nodig.
Wat zegt het rapport hierover?
Schrik niet, maar het stelt onomwonden, ja onbeschaamd, dat het Geregistreerd Partnerschap als voorloper van een eventueel huwelijk acceptabel is binnen onze kerken. Het samenlevingscontract nog niet en ook het ongebonden samenleven vindt nog geen genade in hun ogen.
Maar bij het geregistreerd partnerschap kunnen we rustig een soort kerkelijk namaakhuwelijksformulier instellen met daarbij behorende beloften. En dat maakt alles goed.
Of niet?
Dit betekent dat ons huwelijk nu eigenlijk weer te goed is. We hadden het niet behoeven te sluiten, de gang naar de notaris was al voldoende geweest.
Dan nog wel natuurlijk met een soort kerkelijke bevestiging, inzegening of iets dergelijks.
Het rapport getuigt van een innerlijke tegenstrijdigheid.
Terecht hebben meerdere denktankleden zich verzet.
Niet Gods geboden, het leven naar de wetten van de overheid die over ons gesteld is, ons ten goede, maar een leven naar ons eigen inzicht wordt hier aanbevolen.
Pastor Klaas
Hoe kijkt pastor Klaas hier nu tegenaan? Hij zegt dat hij het wel eens is met het rapport, maar vindt hij het rapport ook innerlijk tegenstrijdig en schrikt hij misschien ook van deze voorstellen?
Hij is immers herder van zijn gemeente en moet de goede richting wijzen. Bovendien is hij volgens zijn blogs afgevaardigde namens de kerken naar onze synode. Zal hij trouw zijn aan zijn beloften, gegeven in het ondertekeningsformulier? Zal hij ons dan toch de goede weg wijzen?
Boven zijn blog staat:
Getrouwd, voor God en voor de kerk.
Over wanneer je nu echt getrouwd bent en wat te doen met ongehuwd samenwonen.
Welnu, we zullen zijn blog kort samenvatten.
Tegenwoordig kunnen we onze kinderen en kleinkinderen niet meer wijzen op Gods geboden inzake het rein leven voor Hem. Het zevende gebod mag je niet meer als richtsnoer voor een leven in zijn dienst lezen. Je kunt de echt niet meer breken (Luc.16:18), want je bent niet in de echt verbonden. Het Gij zult niet echtbreken is opgeheven. Of wordt vervangen door Gij zult uw geregistreerd partnerschap niet al te gemakkelijk weer beëindigen. Zoiets. En wee degenen die het durven om iemand te wijzen op zonde in levensstijl. Het wordt door pastor Klaas nadrukkelijk gezegd. Zelfs zo nadrukkelijk dat het een karikatuur wordt. Het opgeheven vingertje, de veroordelende toon, iets over de schutting gooien, enzovoorts enzovoorts. Het lust ons niet een volledige opsomming te geven. Nee, op een ootmoedige wijze vermanen, wat ons bij omgang onder broeders en zusters altijd voor ogen staat, wij zijn immers allen zondige mensen, komt bij pastor Klaas niet in beeld. Hier niet althans. Het vermanen zélf wordt afgewezen. Dat vermanen in nederigheid en grote ernst kan gebeuren, komt niet in zijn blog voor. Dit maakt ons verdrietig.
Door zijn blog zet hij ons voor het blok.
We zien zonde bij onze geliefden, maar we mogen hen er niet op wijzen. Want hoe nederig en ootmoedig we het ook doen, in vol besef van eigen zwakheid, het is in de ogen van pastor Klaas alleen maar arrogante hoogmoed.
Wat we volgens pastor Klaas wel moeten doen is jongeren opwekken om Jezus lief te hebben. Ja, dat zei iemand tegen Andries Knevel: wat jullie doen is Jezus als kapstok gebruiken. Grof? Ja grof, maar er zit wel een kern van waarheid in. Want als we onze Heiland willen liefhebben, zegt Hij ons immers zelf hoe dat moet: Wie mij liefheeft, onderhoudt mijn geboden. In die zin mogen we van de komma geen punt maken en de rest weghalen, omdat ons dat beter uitkomt in onze tegenwoordige tijd en cultuur.
Een weg terug?
Is hier nog een weg terug?
Wanneer onze voorgangers ons op zo'n dwaalspoor brengen?
Worden onze leiders misleiders, zouteloos zout (Luc.14:34)?
Zullen we samen als leden van Gods kerken om bekering bidden en staan voor onze beloften en zullen we onze voorgangers die denken en spreken als pastor Klaas aanspreken?
Laten onze kerkenraadstafels overstromen van bezwaarschriften hiertegen.
Het is een vloedgolf die onze samenleving overspoelt. Onze kinderen worden meegezogen in een klimaat, waarin Christus en zijn geboden steeds meer worden weggeduwd. Zullen wij 'deze kleinen', onze jongeren, verachten (Mat.18:6,14)? Of zullen we hen biddend de smalle weg wijzen?
Wie mij liefheeft, onderhoudt mijn geboden, zegt Christus.
En niet het omgekeerde: wie mij liefheeft, laat mijn geboden links liggen.
Willen we buigen voor het Woord of zullen we uiteindelijk onze nek breken?
Eenmaal zullen wij Hem zien in zijn macht en majesteit. Zal Hij ons dan willen kennen? Of zal Hij zeggen Ga weg van mij, Ik heb u niet gekend (Mat.7:23). Want wie doet de wil van mijn hemelse Vader die zal Ik kennen.
Alleen in de weg van bekering zal behoud zijn, voor ons én voor onze voorgangers en ja, ook voor onze jongeren. Zonder berouw is er geen vergeving. Zonder vergeving is er geen rechtvaardigmaking. Onze Heiland kwam om de schuld van zondaren te dragen. Maar met de zonde zal dan wel gebroken moeten worden, ook de zonde tegen het zevende gebod. Zijn kracht mag dan in onze zwakheid volbracht worden.
Trouw zijn en blijven
Teleurgesteld waren wij door de genomen besluiten op de vergadering van de synode van 16 mei.
Het bleek dat het Geregistreerd Partnerschap als alternatief voorlopig werd geaccepteerd. De meest passende vorm is het huwelijk, maar daarnaast vinden we een minder passende vorm in het geregistreerd partnerschap en een nog minder passende vorm in samenlevingscontract en ongebonden of vrij samenwonen. Hoe kunnen we dit onze kinderen uitleggen? Jullie mogen gaan samenwonen, ook als je niet getrouwd bent. Dat mag, als je dan maar wel belooft dat het voor je hele leven is. En jullie moeten wel naar de notaris voor een contract. Het moet wel geregistreerd worden. Nee, geen samenlevingscontract maar een geregistreerd partnerschap. En je moet in de toekomst van plan zijn te gaan trouwen.
Maar dat weten we nog niet. Dat willen we juist afwachten, hoe het 'bevalt' en als het 'bevalt' moeten we maar zien dat we voor een bruiloft genoeg geld hebben. We willen er dan natuurlijk een groot feest van maken.
En kinderen? Een erfdeel des Heeren? Daar zijn we nog (lang) niet aan toe. Of één van beiden nog niet. Misschien later, of vast wel later. Of misschien zelfs wel direct en dan kunnen we toch ook nog wel gaan trouwen.
Hoe ver zijn we hier weg gedwaald van ons mooie huwelijk als instelling van God. Waar we naar uitzagen en voor spaarden en naar verlangden. Om eindelijk bij elkaar te kunnen zijn en man en vrouw voor elkaar te mogen wezen. En zo elkaar te bemoedigen en te helpen op de weg naar het eeuwige leven. Die weg, die met zoveel blijdschap, maar ook met zoveel moeite en verdriet gepaard kan gaan in dit leven. Maar waarbij we elkaar uit Gods hand mochten ontvangen als man en vrouw.
Vast aan elkaar verbonden in een huwelijksverbond, dat zelfs door de Here wordt vergeleken met het verbond dat Hij met zijn volk sloot. Onder ede! Zo vast was dat verbond!
En hoe zullen we met andere kerken overleggen over een 'huwelijk in de zin van de bijbel'. Daar waar we eigenlijk het burgerlijk huwelijk van nu al hebben gedevalueerd door het vrijwel gelijk te stellen aan het opgewaardeerde geregistreerde partnerschap? Lopen we hier zelf warm voor? Laat staan andere kerken van gereformeerde gezindte? Zelf bezweken voor de druk vanuit de maatschappij door het ongehuwd samenwonen niet als zondig te willen bestempelen, maar dan als 'doekje voor het bloeden' een soort christelijk huwelijk voor iedereen in de kerk (als een soort bijkantoor van de burgerlijke stand) te bepleiten. Op vreemde paden begeven we ons hier. Niet meer uit te leggen
En die kerkenraden en ambtsdragers die de relatie van niet-gehuwde partners niet kerkelijk willen bevestigen of inzegenen, worden die gedwongen om tegen hun geweten in dat toch te doen? Of anders maar te breken? De vragen zijn hier te vermenigvuldigen.
Afgedwaald van het goede spoor, onze eigen 'wijsheid' volgend, raken we steeds meer verstrikt in onze eigen gedachten en verdwalen we steeds meer. De bedoeling is ongetwijfeld goed, maar de uitwerking is desastreus.
Laten we terugkeren naar het duidelijke onderwijs uit de Schrift en daarnaar luisteren en ook handelen. Ook daarin trouw zijn en trouw blijven. Dan pas mogen we zegen verwachten.