Rond de Schrift

Niet raar maar bijzonder (2)

D.J. Bolt

19-02-19

God schiep het huwelijk als een unieke verbondsverbintenis tussen één man en één vrouw waarin de geestelijke én lichamelijke intieme seksuele liefde mag worden beleefd.
En alleen daar.

Dat is geen verrassende nieuwe ontdekking maar belijden van de kerk van alle voorgaande eeuwen. Zo hebben talloze gelovigen het gehoord bij de bevestiging van de band van het huwelijk (formulier 1 GKv): 

'… Deze verbintenis zijn ze aan God en aan elkaar verplicht, als ze samen een willen zijn. Want de schepper wil een ring van trouw zien om de intieme liefde. Alleen binnen het huwelijk mogen man en vrouw zich volledig aan elkaar geven. Zo wordt het kostbare geschenk van de seksualiteit beschermd en wordt ontucht tegengegaan. Ons lichaam is immers een tempel van de heilige Geest, die in ons woont.' 

Hoe kan het dat dit inmiddels ook in gereformeerde kerken niet meer vanzelfsprekend wordt beleden of gehandhaafd? Zo is het bijvoorbeeld geheel verdwenen uit het GKv huwelijksformulier 'In eerbied en vrolijkheid', een formulier dat zomaar gebruikt zou kunnen worden bij een homo'huwelijk'. Zelfs het krijgen van kinderen is er tussen haakjes geplaatst.

Ontsnappingen

Er worden heel wat pogingen in de christelijke (en gereformeerde) wereld ondernomen om aan bovenstaande conclusie te ontkomen. Enkele voorbeelden.

Liefde

Velen redeneren vanuit Jezus' liefde die boven alles uit gaat, ook boven onze 'regeltjes'. Aanvaardt God ons niet zoals we zijn? Immers Jezus aanvaardde ook een vrouw die er niet zo'n best leven op nahield: 'Wie durft de eerste steen te gooien?' God is immers liefde!
Niet oordelen dus. Zoals burgemeester Halsema van Amsterdam het zei: 'Liefde heeft geen toetssteen en moreel oordeel nodig'. En zijn we niet allemaal zondaars? Moeten we niet allemaal van genade leven? Hetero's komen zichzélf tegen als ze homoseksuele broeders en zusters afwijzen!

Er gaat een sterke aantrekkingskracht van deze redenering uit. God is liefde, de Schrift is er vol van. Zijn liefde blijkt het meest uit het offer van zijn enige Zoon voor zondaren. God heeft ons lief, maar vraagt wederkerig de liefde van ons hart. En gehoorzamen aan zijn geboden (2 Joh. 6). Liefde tot God is dat wij zijn geboden doen (1 Joh. 5). Oók het gebod seksualiteit te bewaren binnen het huwelijk. Liefde vervangt Gods wetten niet maar is er de vervulling van.

Zó laat de Heere ons veilig gaan, beschermt Hij tegen verwoesting van mens en samenleving.

Cultuur
 

Een tweede argument: de cultuur waarin Paulus leefde is een heel andere dan de onze. Het idee groeit dat Paulus hoogstwaarschijnlijk onze homoseksuele relaties in liefde en trouw niet kende! En dus ook niet kan hebben veroordeeld!
Bovendien, wij weten zoveel méér van seksualiteit. Seksuele geaardheid zit onveranderlijk diep in de mens verankerd. Er moet nog heel wat wetenschappelijk onderzocht worden voor we precies kunnen duiden wat homofiele geaardheid in wezen is. Is homoseksualiteit mogelijk een scheppingsvariant?! Pas als we dát weten is een standpunt in te nemen.

Je kunt al deze geluiden horen in de gereformeerde pers.

Zeker, er zijn grote culturele verschillen tussen 'toen en nu'. Maar de kernvraag is: is de mens in 20 eeuwen zo geëvolueerd, dat Gods geboden eigenlijk niet meer voor hem van toepassing (kunnen) zijn?

Zou dát waar zijn dan sneuvelt er iets zeer wezenlijks in het Schriftgeloof. Want waar is dan de goddelijke inspiratie door de Heilige Geest gebleven? Het gaat toch niet om Paulus' ideeën? We geloven en belijden

'… profetie is destijds niet voortgebracht door de wil van een mens, maar heilige mensen van God, door de Heilige Geest gedreven, hebben gesproken.' (2 Petr. 1:21)

Zou de Geest die de eeuwen overziet, onbekend zijn geweest met moderne ideeën over seksualiteit?

Cultuurverschillen als breekijzer voor de Heilige Schrift: constateer of construeer cultuurverschil tussen 'toen en nu' en het concrete geloofstuk versplintert. Zoals de omslag in de GKv m.b.t. de vrouw in het ambt.
En dat gaat steeds verder. Zo is er 8 maart a.s. een studiedag op de TUK waar vragen over m.n. verzoening door voldoening' aan de orde zullen worden gesteld. Welke rol speelde de 'culturele context van dit 'verzoeningsmodel' in de kerkgeschiedenis? En de vraag is: moeten we daar misschien maar afstand van doen omdat de moderne mens die gruwelkruisdood als 'betaling voor de zonde' afstotend vindt?[1]

Echter zo raken we de vastheid van Gods Woord kwijt. Het richtsnoer voor het leven wordt onderworpen aan willekeur. Het levenskompas wordt het eigen cultuur-denken.

En is het ook niet een volstrekt vruchteloze onderneming om na te gaan wat Paulus' precies gedacht heeft over seksualiteit? Hoe zou daarover ooit enige zekerheid kunnen ontstaan? Bovendien, zelfs als er ergens een geschrift zou opduiken met Paulus' privé-gedachten, wat dan nog? De Schrift alléén is toch het uitgangspunt voor alle denken en doen?

Consequenties

Het doorbreken van grenzen die God gesteld heeft aan seksualiteit en haar beleving heeft diep ingrijpende consequenties. Want het maakt het getuigenis van de christelijke kerk volstrekt krachteloos. Seksualiteit wordt dan tenslotte iets als een 'vrij verkrijgbaar product' dat in allerlei variaties en situaties mag worden aangeboden en geconsumeerd. Zoals die aardige buurvrouw die zich aan een toenmalige collega aanbood om het verlies van zijn echtgenote te helpen verwerken. Degene die moderne glossy's doorbladert kan constateren dat dit nauwelijks meer bijzonder is …   

Wat voor principieel weerwoord heeft de kerk nog als beleving van seksualiteit losgemaakt wordt van het huwelijk? Tegen samenleven vóór het huwelijk, tegen polyamorie (buitenechtelijke seksuele beleving naar behoefte als partners dat prima vinden)? Hoe kan de kerk nog sterke weerstand bieden wanneer bevrediging buiten het huwelijk wordt gezocht als het er binnen niet meer gaat?

En, kan déze kerk uiteindelijk het homo-'huwelijk' nog afwijzen?

Er opent zich een morele en geestelijke afgrond voor mens en samenleving bij capitulatie voor de postmoderne cultuur op dit gebied! Ds. R. van Kooten noemt de strijd in dit kader apocalyptisch, kenmerkend voor de eindtijd:

'We zitten midden in de wording van de verwording van de moeilijke tijden van de laatste dagen (2 Tim. 3:1-9). Met de verwoesting van de bijbelse man-vrouw verhouding zoekt de draak uit Openbaring 12 de vrouw te doden. Alles wat van de beginne was, moet tot een einde komen. Dat staat er op het spel. Het gaat niet om ouderwets of modern, maar om de laatste fase, de laatste strijd van de wereldgeschiedenis. Het gaat om een apocalyptische zaak.' (Het zevende gebod I, 63).

Als we christen willen blijven, kunnen we die strijd niet ontlopen.

Strijd

Het is zo paradoxaal. Aan de ene kant is door m.n. de vele misbruikschandalen een overgevoeligheid ontstaan voor elk 'grensoverschrijdend gedrag'; aan de andere kant ligt seksueel intiem leven op straat in een dagelijkse stroom van seksuele perverse prikkels via de media. Enerzijds worden privacyregels soms tot het belachelijke verscherpt; anderzijds worden vrouwen onbeschaamd intiem geëxploiteerd. Niet alleen op De Wallen maar ook via internet en omroepen met hun seksadvertenties en pornosites.

In die verwording heeft de Nashville-verklaring in een duidelijke verklaring de Schrift nagesproken en publiek aandacht gevraagd voor ordenende geboden van de Schepper die dienen te worden bewaard en bewaakt. Moedige christenen verbonden daaraan publiek hun naam.

De haast hysterische reactie van de samenleving toont hoezeer het signaal noodzakelijk was. Het sondeerde hoever onze samenleving is weggegleden van haar christelijke moraal. We lazen en zagen meer dan schunnige reacties. Vuil dat bepaalde moslimkringen onmiddellijk tot een jihad met moordpartijen had doen besluiten!

Maar veel christenen zwegen. Erger, namen voorzichtig afstand, verloochenden hun broeders. Want de verwoording in de Verklaring zou niet geheel koosjer zijn. Hier en daar zou men zelf het iets ánders hebben verwoord. En bovendien was het nú niet 'verstandig' de samenleving er mee te confronteren.
Waarom toch deze distantie, ook van orthodoxe vooraanstaande (gereformeerde) christenen? Ontbrak de moed 'to be a Daniël'? Of is de oorzaak dat de Verklaring het proces van min of meer geruisloze acceptatie van 'alternatieve liefdes' in kerken als m.n. de PKN, als ook GKv, NGK (en CGK?) verstoorde? Dat men het eigenlijk 'niet meer zo héél raar vindt dat kindjes drie, vier soorten pappa's en mamma's kunnen hebben, misschien alleen nog heel bijzonder'?

Overigens, de media hebben christenen die vasthouden aan Gods Woord, een dienst bewezen. Immers christenen hebben publiek kunnen getuigen van hun Schepper, van zijn schepping en van zijn beschermende geboden. We denken daarbij m.n. aan iemand als mr. C.G. van der Staaij en dr. M. Klaassen. Zij getuigden voor het front van de Nederlandse samenleving van de almachtige Schepper van hemel en aarde die zijn gezaghebbend Woord gaf waardoor echt leven mogelijk blijft.
Welke evangelisatiecampagne had dat zo kunnen bereiken?

Volharding

Het is zó nodig om elkaar te ondersteunen en voort te helpen op Christus' weg. In het artikel is de achtergrond allereerst homoseksualiteit waarmee homofiele broeders en zusters worstelen. Zij verdienen liefdevolle aandacht in hun levensstrijd. Er mag nooit sprake zijn van minachting, spot of laatdunkendheid. In de gemeenschap der heiligen hebben zij hun volwaardige en veilige plaats als ieder ander.

Tegelijk willen we ook anderen niet vergeten, de velen die ook moet vechten in hun levenssituatie. Bijvoorbeeld zij die nooit een levensgezel hebben mogen ontvangen. Hoeveel diep verdriet en felle strijd kan dat geven! Wat kan er ook geleden worden binnen het huwelijk als gemeenschap niet meer mogelijk of verbroken is. Hoe verzwaren een verwilderende samenleving en ontrouwe kerken het leven van Gods kinderen door Gods geboden maar te negeren.

Het is vóór alles nodig dat we elkaar steunen om weerstand te bieden tegen de bedorven lucht die we inademen. Allereerst door heldere verkondiging van het Woord dat ontmaskert én bemoedigt. En door gebed om zijn Geest Die ons versterkt en bekrachtigt. Door gesprek en bemoediging.
Zo zullen we kunnen volharden.
 

Trouw

Verschillende kerken hingen de afgelopen weken een regenboogvlag uit als protest tegen de Verklaring. De vlag als symbool van 'veelkleurige seksualiteit'.

Het raakte ons. Immers de regenboog is bij uitstek een Bijbels teken. Genesis verhaalt dat God de mensheid verdelgde nadat de aarde helemaal verdorven was, uitgezonderd Noach en zijn familie. Na een wereldwijde vloed sloot God een verbond met Noach en in hem met al wat leeft dat Hij de aarde niet weer zou verdelgen door een vloed.

Zaaien en oogsten, kou en hitte, zomer en winter, dag en nacht, zullen niet ophouden. Zolang de aarde bestaat (Gen. 8:22)! Want er komt een einde, als de maat van de zonde vol is, en Christus terugkomt. God stelde zelf als goddelijk symbool daarvan de regenboog in de wolken.

De mensenvlag verdwijnt, Gods boog blíjft. Als teken van trouw aan zijn woord van zegen én vloek.
 

In het geestelijk klimaat van ons land zullen we steeds meer alleen komen te staan. Zoals nu al het geval is, we worden 'raar' gevonden.
Maar het is niet raar als we Gods Woord volgen, ook al staat dat haaks op wat 'men' raar vindt. En het is zó bijzonder als we door Gods trouw en genade staande mogen blijven in verleidingen die ons hart, hoe geaard ook, beroeren.