Kerkverband

Vastberaden nee 3

D.J. Bolt

02-04-16

Elk jaar is het weer een groot feest. We passen enige tijd op kleinkinderen zodat de ouders even kunnen uitblazen in Verwegistan en nieuwe energie opdoen. Het is een beetje een traditie geworden waar we allemaal naar uitzien. Van een rustig 'bejaardenbestaan' naar een bruisend gezinsleven waarin van alles gebeurt. We ondergaan weer het ritme van vroeg opstaan, schoolgang, luidruchtige maaltijden en discussies over van alles en nog wat. En niet vergeten de spelletjes natuurlijk. Dan gaat het er fanatiek aan toe. Want ieder wil winnen, anders vinden we er niets aan. De muren trillen en het kalk valt van het plafond af en toe. Bij wijze van spreken. Heerlijk!

En 's Zondag gaan we samen naar de kerk. Schuiven met elkaar de kerkbanken in. Luisteren, zingen, verwerken. Mooi is dat want er is altijd wel aanleiding tot gesprekken. Tussen ouderen en jongeren die van elkaar kunnen leren. Rijke ervaringen die je meeneemt en bijblijven.

Zo was het.
Maar de kerktijden zijn veranderd. Wij reizen 's zondag naar een DGK-gemeente, de kinderen worden opgehaald om diensten van een GKN-gemeente bij te wonen. Door de verschillende aanvangstijden van de diensten en forse reistijden zien we een groot deel van de zondag elkaar niet meer. Er ligt een schaduw over de rustdag.
Natuurlijk verstommen de gesprekken niet. We hoorden een prachtige preek van ds. Koster. En 's middags gaf een leespreek van ds. D. Vreugdenhil inzicht dat zelfs de vreselijke geseling van Christus evangelie voor ons is. En de jongeren kwamen thuis met kopieën van preken van ds. E. Hoogendoorn over het zesde gebod en over 'de bespottelijke vertoning van het proces tegen Jezus'. Ook evangelie! Daar konden we over praten met elkaar. Opbouwende preken die in elke gereformeerde kerk gehouden zouden kunnen worden wat ons betreft.  

En toch, het doet pijn dat we elkaar niet meer ontmoeten onder die ene Woordverkondiging. Niet samen de lof van de Here verkondigen, niet samen in gebed naar Hem toegaan. Had het niet anders gekund dan?
We hebben overwogen om met de kinderen mee te gaan. Als je je toch één weet in het geloof? En wellicht hadden we het gedaan als daar niet dat besluit had gelegen van de Landelijke Vergadering van GKN. Om de gesprekken tussen DGK en GKN af te breken. Omdat het fundament waarop de twee kerkverbanden bouwen verschillend zou zijn. Dat moet toch eerst uit de weg? Er moet toch op z'n minst sprake zijn van toenadering tot elkaar? Een hartelijke wederzijdse overtuiging dat we bij elkaar horen en daar ook alle moeite voor willen doen?

Het pleidooi in dit artikel om de gesprekken voort te zetten is niet gebaseerd op de grote behoefte het schrijnende van de beschreven situatie te verzachten. Natuurlijk willen (groot)ouders en (klein)kinderen dat zielsgraag. Maar de diepste drijfveer is dat de eer van onze Heiland en Kurios van de kerk wordt aangetast als wij een scheur in zijn Lichaam laten bestaan terwijl die onverantwoord is, zonde is. Dáár moet het ons allen allereerst om gaan!

November 2009 hield ik op verzoek van de kerkenraad van de Gereformeerde Kerk/dolerend te Dalfsen een inleiding voor de gemeente over de toen actuele kerkelijke situatie. Maar het verhaal heeft wat de essentiële punten betreft m.i. weinig of niets aan actualiteit ingeboet. Wel is hier en daar duidelijk te zien dat we alweer ruim vijf jaar verder zijn. De geschiedenis in deze Overijsselse plaats kan een stimulans zijn het afgebroken gesprek tussen DGK en GKN toch weer te hervatten. Daarom laten we de toespraak hier in extenso volgen. Er zijn alleen kopjes toegevoegd voor de leesbaarheid.

Weg van eenheid

Dalfsen, 23-11-2010

Broeders en zusters,

De kerkenraad heeft mij gevraagd een korte inleiding te houden over de kerkelijke situatie waarin wij verkeren. Dat wil ik graag doen. Het is ook een onderwerp dat mij dagelijks bezighoudt. En misschien is het goed om vooraf een paar opmerkingen te maken hoe ik hier dit onderwerp inleid.

In de eerste plaats, mijn inleiding is een persoonlijk verhaal. Het is dus niet wat inhoud betreft afgestemd met de kerkenraad noch met iemand in uw gemeente.

In de tweede plaats, spreek ik hier als verontruste die nog lid is van een vrijgemaakte kerk. Dat kan vragen oproepen. Het heeft in de eerste plaats te maken met het feit dat de strijd met mijn kerkenraad in Drachten-ZuidWest over zijn ratificatie nog niet is geëindigd. Ik moet wel eerlijk zeggen dat wij weinig hoop hebben op een goede afloop. Menselijkerwijs gesproken, loopt ons gesprek met de vrijgemaakte kerk van Drachten op een einde en zal afscheid moeten worden genomen. Maar wat dan?

En daarmee zitten we midden in de kerkelijke problematiek van vandaag. Want die vraag 'Wat dan? leeft breed. Velen zien dat het mis gaat in de GKv als er geen terugkeer komt, zelfs een prof. Douma is tot de erkenning gekomen dat er sprake is van afval en Schriftkritiek in de GKv. Maar bij al die broeders en zusters die toegroeien naar een afscheid is de weerkerende refreinvraag: Waar moeten we dan naar toe? Waar roept de Here ons? Met die vraag wordt veel geworsteld. Ik wil u daar wat meer over zeggen.

Naar DGK?

Kunnen we ons bijvoorbeeld in Drachten aansluiten bij de DGK, 'Olterterp' dus, of is de DGK zo 'radicalistisch' geworden dat zij niet meer als kerk van Christus mag worden beschouwd? Staan deze kerken op het fundament van Christus en zijn Woord of is dat niet meer het geval en zijn ze bezig in sektarische richting weg te drijven? En op welke basis kan er bij deze kerken worden aangesloten? Is er ruimte, u kent de vraag, om anders te denken over de vrijmaking van 2003 dan zoals daar in de DGK over wordt gesproken als "een machtig werk van de Here"? Mogen er vraagtekens worden gezet bij tuchthandelingen en buitenverband plaatsingen? Is daar een bereidheid om toch al die zaken die zoveel onrust, verdeeldheid en verdriet gaven, nog eens opnieuw in alle openheid en eerlijkheid onder ogen te zien? Zonder dat dat onmiddellijk verwijdering geeft en tot moeilijkheden leidt? Verontrusten in Friesland proberen daarover in gesprek met de hersteld gereformeerden te komen.

Naar GKN?

Maar ook stellen we ons de andere vraag: Moeten we ons misschien aansluiten bij de Gereformeerde Kerken in Nederland (GKN) oftewel de kerken in het zgn. voorlopig kerkverband. Echter ook aan deze kerkengroep zouden we vragen willen stellen. De positie van de kerk van Kampen is helder. We hebben dat allemaal kunnen volgen de afgelopen jaren. De gemeente daar is buiten het verband van de vrijgemaakte kerken gezet. Maar hoe zit dat met verschillende andere kerken die in dat verband zijn opgenomen? Er zijn best vraagtekens te zetten bij de manier waarop delen van gemeenten zijn losgeraakt van de DGK. Is daarmee ook die hardheid en dat ongeduld, ik zeg het maar onomwonden, die je bij de DGK tegenkomt, in de GKN geïmporteerd? De verslagen van de samensprekingen lijken soms de indruk te wekken dat ook daar nauwelijks vragen bij mogen worden gesteld.

Als wij ons in Drachten of Roden afscheiden dan zullen we tot gemeentestichting moeten overgaan want er is geen gemeente waar we ons op redelijke afstand bij kunnen aansluiten. Wat betekent het dan als wij ons zouden willen aansluiten bij het voorlopig kerkverband? Wat betekent nog 'voorlopig'? Een functionerend kerkverband moet minstens drie classes hebben van drie kerken elk, is een goede regel zo hebben we uit GKN kringen geleerd. Maar hoe zit dat dan met het GKN-verband zelf? Zolang als dat nog niet het geval is, hoe functioneert het dan? Hoe functioneren appel- en revisieprocedures? Als wij in Drachten een gemeente stichten mag daar dan, naast de predikanten Hoogendoorn en Van der Wolf, ook ds. Heres voorgaan? Of is er op voorhand al de eis dat de laatste zich eerst moet voegen bij het GKN-verband? 

Hoe zit het met het 'voor vast en bondig' houden van de GKv- en DGK-synodebesluiten? Als wij ons afscheiden, willen we dat doen op basis van hetgeen we belijden over de kerk in NGB 27-29 en daarbij ook concreet aanwijzen waarin de GKv afwijkt van het Woord, afwijkt van de zuivere bediening van de sacramenten en de tucht. Wordt dat gewaardeerd, erkend en gedeeld in de GKN? Ik lees dat er daarover een "intern document" is. Mogen we dat lezen en betrekken bij onze overwegingen om toe te treden?

Zo maar wat vragen waarop antwoorden moeten komen.

Perspectief

Waar naar toe, broeders en zusters? Dat vragen veel verontrusten zich af. Want steeds weer merk je dat de versplintering, de ruzies, harde woorden, liefdeloosheid soms, velen weerhoudt aansluiting te zoeken bij ex-vrijgemaakten. Ze zien steeds weer stukken en brokken gemeenten rondvliegen. Broeders en zusters die snakken naar een nieuw en opbouwend kerkelijk leven maar terugschrikken voor hetgeen ze voor ogen zien gebeuren en zich in alle eerlijkheid afvragen: Wil de Here echt dat wij ons daarbij aansluiten?

Het is voor velen een brandende vraag.

Hoe komen we hieruit? Daarover wil ik ook graag iets zeggen. Misschien een perspectief wijzen. Als ik dat doe zou dat gemakkelijk afgedaan kunnen worden dat ik als verontruste aan de zijlijn sta, toeschouwer ben, en gemakkelijk praten heb. Dat wordt mij ook wel verweten. Dat wij vanuit een zekere hoogte wel eens zullen oordelen over de kerkelijke situatie en ongevraagd adviezen geven. Scheid je eerst  maar eens af, zegt men soms, dan kunnen we wel eens praten en dan hebben jullie wat in te brengen.

Maar, broeders en zusters, wij zijn als verontrusten toch nú al partij in het geding? Ook wij willen zo graag weer de volle gemeenschap oefenen met Gods kinderen die in zijn wegen willen wandelen. Wij voelen ons nauw betrokken bij wat gebeurt binnen de DGK, de GKN en ook hier in Dalfsen. Het gaat ook ons aan, want we zullen moeten kiezen, vroeg of laat: aansluiting bij de DGK of GKN of misschien Dalfsen. Daarom zijn we partij in geding, al zijn we nog niet zo ver als u. En dat geeft me toch een zekere vrijmoedigheid opmerkingen te maken over hoe het m.i. verder zou kunnen.

Ik zei, dat verontrusten ook zullen moeten kiezen tussen DGK of GKN. Maar, broeders en zusters, vele verontrusten willen dat helemaal niet. Zij willen echt niet in een 'kamp' terecht komen en dan vervolgens in de strijd tegen het andere kamp worden getrokken. Ik vraag regelmatig aan hen die nog terugschrikken om in deze situatie de GKv te verlaten: Zouden jullie dan wél willen overgaan als er, zeg maar, een verenigde gereformeerde kerk van ex-vrijgemaakten zou zijn? Het antwoord is veelal bevestigend. Daaraan zouden veel verontrusten ook graag meewerken en daarvoor allerlei initiatieven ontplooien. Zo kan ook inhoud worden gegeven aan wat in meerdere bijeenkomsten met 'verzamelen' werd aangeduid namelijk in contact komen met verontrusten die nu overal verstrooid, vaak vereenzaamd en ontmoedigd nauwelijks nog perspectieven zien. Daarom is het m.i. dringend noodzakelijk dat in deze verwarrende situatie broeders en zusters voor elkaar open staan en zich samen inspannen om de zo begeerde en geboden eenheid te bereiken. Wat mij betreft op twee vlakken dus: verzamelen van verontrusten binnen de GKv en werken aan eenheid onder de ex-vrijgemaakten. Over beide wil ik graag nog wat meer zeggen.

Verzamelen

In de eerste plaats over het verzamelen van verontrusten in de GKv. In het Noorden zijn veel regiobijeenkomsten gehouden. In het midden van het land is dat nu bezig. In het westen zijn ook plannen om eerdere lezingen voort te zetten.

De verschillende verontrustengroepen BKO, SKO, FKO en de Vijfhoek bestaan nog steeds en komen ook bijeen. Ik noemde al het contact van de FKO met de DGK. Er is het internetmagazine een in waarheid, dat zijn focus verlegd heeft naar bijdragen die kerkelijke eenheid kunnen bevorderen. Verder is er de zgn. brainstorm waarin een aantal verontrustengroepen en de predikanten elkaar informeren en proberen verder te helpen.

Inmiddels is er ook een vrij nieuw en waardevol initiatief namelijk de website www.werkenaaneenheid.nl van br. Trip, lid van de DGK die breed informatie biedt uit m.n. kringen van ex-gereformeerden. 

Er is dus duidelijk wel het een en ander bezig. Maar wat ik sterk mis is gezamenlijkheid. Het is allemaal zo verbrokkeld en onsamenhangend. M.i. zou daar verandering in moeten komen. Graag zou ik iets als een initiatiefgroep zien ontstaan die op een gecoördineerde wijze activiteiten ontplooit die verontrusten bijeenbrengt en zo bijdraagt aan de eenheid van gereformeerden. Zo'n initiatiefgroep zou wat mij betreft mogen bestaan uit verontruste leden van de GKv, leden van de DGK en de GKN.

Eenheid

In de tweede plaats zou ik graag het een en ander kwijt willen over eenheid tussen ex-vrijgemaakten.

Als we nu allemaal, DGK, GKN, Dalfsen en ook verontrusten, op hetzelfde fundament staan dan moet er toch een nieuwe eenheid kunnen komen? Dan moeten de broeders en zusters die nog zo kort geleden samen Avondmaal vierden elkaar toch ook kunnen bereiken?

Toch zijn er juist over dat gemeenschappelijke fundament indringende vragen gesteld.

Uw vraag over de ruimte in de DGK voor een andere opvatting over de vrijmaking van 2003 heeft hun synode gehaald. Behoort de waardering van 2003 als werk van de Here tot het fundament van de DGK bijvoorbeeld?  

Maar niet alleen vragen aan het adres van de DGK, ook de GKN verdient bevraagd te worden over bijvoorbeeld zijn zeer kritische beoordeling van de DGK. In het verslag van de samenspreking tussen Dalfsen en Kampen  wordt onomwonden gesteld dat de DGK níet op hetzelfde fundament staan. Kerk, ambt, Heilige Schrift, binding aan de belijdenis, gereformeerde kerkregering zouden in geding zijn. En als Dalfsen dat niet zo vindt dan is er een kloof tussen Dalfsen en de GKN zo, wordt geconstateerd. Dat is niet mis.

Naar mijn overtuiging is het beslist noodzakelijk dat daarover wordt doorgepraat. Dat daar ook een goede onderbouwing van wordt gegeven of dat het wordt teruggenomen, op zijn minst genuanceerd. Dit kan zo niet in de lucht blijven hangen.

Ja, er moet worden doorgepraat m.i. Maar wat ik veelal zie is dat het gesprek tussen m.n. DGK en GKN nog nauwelijks van de grond komt. Er vliegen allerlei verwijten over en weer. Maar komt het wel echt tot een kerkelijk gesprek waarin in broederlijke liefde de moeiten worden doorgepraat? Als verontruste, wiebelend op de rand van de GKv, vraag ik me vaak af: is er wel echt dat oecumenisch willen dat daadwerkelijk leidt tot elkaar echt in liefde zoeken? Dat geduld kent en incasseringsvermogen heeft? Of maken we ons sterk in het ingraven in eigen posities?

U hebt naar mijn mening een belangrijke positie daarin. U hebt wél samensprekingen kunnen voeren met zowel de DGK als de GKN, daarvan hebt u ook de verslagen ontvangen. Ze geven aan dat er intensief is gesproken. Dat wezenlijke dingen aan de orde zijn gesteld. Mijn stellige indruk, het staat ook met zoveel woorden genotuleerd, is dat die gesprekken bepaald nog niet tot een goed einde zijn gebracht. En dat zeker nog het een en ander verder valt te bevragen en te verhelderen.

Eigenlijk zouden er rechtstreeks samensprekingen moeten komen tussen de drie kerkgemeenschappen, tri-partite. M.i. wordt nu veel te veel indirect over elkaar gesproken en geschreven. Dat leidt zelden tot een goed resultaat, is mijn ervaring. Dus spreek met elkaar, zie elkaar in de ogen. Dat is beslist niet gemakkelijk. Er is veel leed en er zijn veel wonden geslagen, er wordt ook diepe pijn gevoeld. Samen rond een tafel met degenen die schorsten en afzetten en hen die het slachtoffer van kerkelijke procedures werden is bepaald niet eenvoudig. Maar als er echt een Schriftuurlijke oecumenische wil is en liefde voor Gods kerk dan moet dat toch niet onmogelijk worden geacht? Dat was het toch ook niet in 1892 toen in korte tijd kerken met zo'n verschillende achtergrond en met zo'n verschillend beginsel van afscheid van de Nederlands Hervormde Kerk, elkaar toch vonden op het ene fundament van Schrift en belijdenis?

Brugfunctie

Naar mijn overtuiging moeten de gesprekken dus worden voortgezet. Daar zou u een brugfunctie in kunnen vervullen door vooreerst de gesprekken met zowel de DGK als de GKN voort te zetten. En het is mijn wens dat daar verontrusten in de GKv bij worden betrokken, op de een of andere manier. Ook voor hen zijn deze gesprekken van groot belang zoals ik eerder al aangaf.

Ben ik over het resultaat bij voorbaat optimistisch? Dat niet. De gesprekverslagen geven daarvoor nog niet veel aanleiding. Maar dat moet ons ook niet ontmoedigen. Uitgangspunt moet zijn het verlangen naar Schriftuurlijke eenheid in waarheid van allen die bij elkaar horen. Dat mag ook energie geven om moeilijke gesprekken aan te gaan ook al is een positief resultaat niet bij voorbaat verzekerd. Er mag zegen over worden gebeden. Dan kun je het uiteindelijke resultaat ook aan de Here overlaten. Hij kan de harten van de broeders naar elkaar neigen en zo een nieuwe eenheid geven.

Fundament

De weg is dus niet gemakkelijk. Het geeft spanningen, dat heb ik wel gemerkt. Niet ieder schat de huidige kerkelijke situatie op dezelfde manier in. En toch zou ik u, als ik zo vrijmoedig mag zijn, dringend willen vragen, elkaar vast te houden. U hebt sinds uw doleantie hier een fijne gemeente van de Here ontvangen met een eigen herder en leraar, ik hoor daar mooie dingen over. De gemeente groeit. U kunt hier samen Avondmaal vieren, met elkaar een christelijke gemeenschap opbouwen. U mag best weten dat we daar in het Noorden jaloers op zijn. Wat zou het geweldig zijn als wij in het Noorden lid zouden kunnen zijn van zó'n gemeente. Weer elke week erediensten met gereformeerde Woordbediening meemaken, het Heilig Avondmaal samen vieren.

Daarom, houdt dat toch in de allereerste plaats vast. U bent hier aan elkaar gegeven. Pas daarna komt het lidmaatschap van een kerkverband.

Als verontruste in de GKv voel ik me zeer verbonden en betrokken bij al de kerken die uit de GKv zijn voortgekomen en kerk er ook regelmatig. Als de gemeente van Dalfsen uiteen zou vallen om een geschil dat niet het fundament van de kerk raakt zal dat grote gevolgen hebben, weet ik. De naam van de Here die u hebt aangeroepen bij uw afscheid van de GKv, zal er zeer om worden gelasterd. De neiging om af te haken zal bij jeugd en jongeren die toch al sterk worden aangevochten in onze tijd, worden gestimuleerd. Het zal ook vele verontrusten in de GKv versterken in hun overtuiging dat thans de tijd niet rijp is om zich te verenigen met afgescheiden kerken. De vertwijfeling en verstrooiing zal daardoor een sterk impuls ontvangen.

Wat zou het omgekeerd een geweldig iets zijn als er een nieuwe eenheid zou groeien waartoe onbekommerd kan worden opgeroepen: Kom ga met ons en doe als wij!    

Stemmen van voorgangers

Graag wil ik tot slot iets doorgeven van wat dr. W.G. de Vries in 1990 in een cahier van Woord en Wereld schreef. Hij zegt daar:

Er bestaat wellicht geen moeilijker zaak dan het verenigen van kerken en ker­kengroepen die tientallen jaren afzonderlijk hebben geleefd. Niet alleen princi­piële, maar ook zakelijke en emotionele factoren spelen een grote rol.

De Vries heeft meer dan gelijk. Zelfs met breuken die nog maar enkele jaren oud zijn blijkt het al zeer moeilijk om elkaar weer te vinden. We struikelen over eisen die we aan elkaar stellen, voorwaarden die vervuld moeten worden, richten menselijke emotionele barrières op en maken ruzies waardoor we elkaar niet meer willen zien of spreken. Soms heb je de neiging om de handen in de lucht te steken, het bijltje er bij neer te gooien. Maar laten we er eerlijk aan toevoegen, hoe snel ben je ook zélf niet geïrriteerd als broeders je tegenkomen met naar je gevoel onredelijke, onzakelijke of onberedeneerde mistaxaties of vooroordelen? Hoe vaak vorm je zelf ook een vooroordeel? Hoe gemakkelijk lijdt het werk in Gods koninkrijk schade door ons eigen ongeestelijk handelen! Wat is het ook nodig om aan persoonlijk zelfonderzoek te doen!  

Hoe moet onze houding dan wel zijn? Laten we eens luisteren naar wat De Vries aanhaalde van prof. Schilder in 1939 over de wapens in de strijd om geestelijke eenheid:

'Wapen in die strijd kan nimmer zijn het halsstarrig alleen maar wijzen op fouten van een voorgeslacht, of van een kring van tijdgenoten, die, zeg 15 jaar geleden, zich misgrepen hebben, naar onze mening. Want hoezeer het napluizen van zulke fouten soms onvermijdelijk, en, àls 't heus uitpluizen is, ook leerzaam moge zijn, het kan toch niet volstaan voor wie de Pinkstergeest in zijn opmars naar de eenheid der kerkelijke samenleving zoveel mogelijk bijhouden wil en Hem daarin dienstbaar wezen wil.'

Schilder maakt dit concreet met betrekking tot de Hervormde Kerk:

'Indien, om maar bij Nederland te blijven, morgen aan den dag de Ned. Herv. Kerk, ook al zou haar synode geen (wetenschappelijk ingedacht) oor­deel willen geven over 1834 en 1886 voor de toekomst zich zou willen vastleggen op de gereformeerde belijdenis (en dus ook kerkregering), dan zouden we dadelijke móeten samenleven.'

Schilder motiveert dit zo:

'Niet de handelingen van eertijds, doch de houding van heden beslist. Dage­lijks rust op ónze schouders de roeping om te doen wat in ons vermogen ligt tot het onder één dak samenbrengen van wat op goeden grond daaronder hóórt.'

Het mag volgens Schilder niet aan ons liggen, indien mensen, die God naar zijn Woord willen dienen en belijden, met ons niet kerkelijk samenleven. Ziet hij dan geen hoge drempels?

Schilder:

Ja maar, zal men zeggen, hoe moet het dan met bepaalde schorsingen die zijn uitgesproken in het verleden?

Zijn antwoord: Onze Afgescheiden voorouders hebben met dit vraagstuk ook te maken gekre­gen. Zware beschuldigingen werden wederzijds geuit. Schorsingen werden vol­trokken. Zo waren er Kruiskerken ontstaan die alle orde en regel verwierpen. Een Provinciale Vergadering had in 1838 zelfs besloten de ambtsdragers van Zwolle, Kampen en Zalk te schorsen. Deze geschorsten zouden door een com­missie van vermaning nog worden bezocht en bij volharding in hun kwaad van hun ambt vervallen worden verklaard. Toch vond er in 1869 een bijna totale hereniging tussen de Afgescheidenen en Kruisgemeenten plaats.

Ik weet niet of en hoe over allerlei schorsingen is gesproken. Zou men die niet voor de Here hebben neergelegd en het oordeel aan Hem hebben overgelaten? De nadruk viel erop dat men elkaar over en weer als gereformeerde belijders her­kende en erkende.

De synode van Middelburg van 1869 sprak over een vereni­ging

'... zonder voorwaarden, zonder oude feiten of vroegere geschiedenissen op te halen, vergeten en vergeven hetgeen achter ons ligt en zich strekken naar hetgeen voor ons ligt.'

Op de vrijgemaakte synode van Groningen 1946 werd met grote dank­baarheid op een andere uitlating van prof. dr. K. Schilder gewezen:

'Indien het komt tot gedachtewisseling, zullen we 't heel weinig hebben over de geschorsten, en evenmin over de schorsingen, maar heel veel over de kerkrechtelijke theorieën, die achter deze schorsingen liggen.'

Ja, dat zei hij, twee jaar na de vrijmaking, terwijl deze hooggeleerde broeder zich op het hart getrapt voelde door zijn schorsing en afzetting. Maar hij wilde bij een nieuwe eenheid in geloof en belijdenis veel vergeven en vergeten.

Gouden woorden, wat meer is voluit Schriftuurlijke gedachtegangen.

Want dat is toch wat de Here Jezus wil: eenheid van zijn kinderen zoals we daarvan lezen in het ontroerende hogepriesterlijk gebed in Joh. 17. Daar bidt Hij voor ons: "… de heerlijkheid die Gij Mij gegeven hebt, heb ik hun gegeven, opdat zij één zijn, gelijk Wij één zijn. Ik in hen en Gij in Mij, dat zij volmaakt zijn tot één, opdat de wereld erkenne, dat Gij Mij gezonden hebt, en dat Gij hen liefgehad hebt, gelijk Gij Mij liefgehad hebt."

Gebed

Als dat diepe Woord ons beheerst wat kan er dán wat gebeuren tussen al de gereformeerden, verontrusten en al afgescheidenen, die dicht bij het Woord willen leven en hunkeren naar eenheid.

Laten we de Here vurig bidden dat Hij door zijn Geest die geest in ons wil werken.

Epiloog

Nog steeds houdt het me bezig hoe het toch kon dat enkele broeders nog maar enkele weken later de gemeente scheurden en als groep een zelfstandige GKN-gemeente in dezelfde plaats gingen vormen …

(zie voor details KerkKroniek vanaf versie 0.2)

Wordt vervolgd