Ethiek

Kerkverband

Nieuwe artikelen
Signalen



Aanmelden GRATIS nieuwsbrief

Naam:
E-mail:



printen

mailen

Kerk en omroep

 

N. van Dijk

21-10-17

 

In het Nederlands Dagblad van 21 april schrijft prof. Kees de Ruijter (emeritus hoogleraar praktische theologie aan de TU Kampen) een artikel Als het jouw kerk niet meer is.

Hij schrijft over gevoelens van ergernis en vervreemding die hij in gesprekken tegenkomt als het gaat over de ontwikkelingen binnen de GKv. Zelf herkent hij soms ook deze gevoelens. Toch hoopt hij dat deze kerk “ook een herberg mag zijn voor mijn kleinkinderen”. In de kerk waar je Christus en zijn gemeente hebt leren liefhebben kun je vervreemding ervaren: “Is dit nog hetzelfde geloof als waarin ik ben opgevoed?” Die vervreemding kan er zijn bij een liturgie die ‘van improvisaties aan elkaar lijkt te hangen’, ze kan er ook zijn als de preek een soort feel-good verhaal wordt, als niemand meer bezig lijkt te zijn met de vraag wat gereformeerd is, als er een voorstel ligt om de ambten open te stellen voor vrouwen.

Bij alle verschillen en zorgen die er zijn denkt De Ruijter niet dat deze mensen vinden dat de eenheid in Christus weg is. Zelf merkt hij wel dat onverbondenheid dichterbij is dan hij ooit dacht.

 

“Daarom snijd ik deze vraag aan. Ik kan me inleven in de hartenkreet: ‘Dit is mijn kerk niet meer’. Als ik die kreet voor God neerleg, merk ik dat hij verandert in een les. Misschien is dat wel wat God ons (opnieuw?) aan het leren is. Mijn kerk. Daar zijn jouw voorkeuren de invalshoek geworden. Zou daar nog iemand zijn die je leert de ander in liefde te verdragen? We gaan naar de kerk om Hem te ontmoeten en te eren. Zou dit echt lukken als je al op het puntje van je stoel zit? Of zelfs met je gezicht naar de uitgang? Mijn kerk bestaat niet. De kerk is van Christus. En Christus is van God”.

 

In een ingezonden in het ND reageert ds. Kees van Dijk op het artikel van prof. De Ruijter, en hoewel hij zich nog geen ‘bejaarde zwartkijker’ vindt, legt hij uit waarom hij zich toch zorgen maakt. Zeker, de kerk is van Christus, maar zij moet wel duidelijk onderworpen zijn aan Christus en Zijn Woord.

 

“Vandaag is de kerk meer geworden tot een plek waar je jezelf kunt worden, waar de onzekere mens bevestiging krijgt, de gewonde mens steun, etc. Ik zie een kerk die mensen veel centraler is gaan stellen. Dat zal vroeger of later ten koste gaan van de aandacht voor de Hoofdbewoner van het huis. Het is niet belangrijk of het mijn kerk wel is. Is het Zijn kerk nog? Dat is de prangende vraag!”
 

***


Niet alleen de (orthodoxe) kerken veranderen, ook de EO is duidelijk veranderd in de afgelopen decennia. Er zijn zeker overeenkomsten te zien als het gaat over ontwikkelingen in de GKv en een omroep als de EO.

In een artikel in het ND van 21 april Hoezo, iedereen respecteren? blikt Krijn de Jong (verbonden aan de stichting Ik was een vreemdeling) terug op een uitzending van Pauw over vijftig jaar EO. Bij de Jong wilde het feestgevoel niet echt toeslaan. In de uitzending, waar een tafel vol oude en nieuwe EO-medewerkers naar aanleiding van het jubileum werden ondervraagd, was het trefwoord: verbinding. De EO zoekt nu verbinding. Krijn de Jong vraagt zich af: verbinding met wie of wat dan?

 

“Nu werkt het woord alleen de suggestie van: we doen niet moeilijk meer, we zoeken de vrede en meer van dat soort vriendelijke vaagheden. Is verbinding misschien gewoon een prettig klinkend eufemisme voor van alles, behalve voor duidelijkheid? De suggestie is dat men nu in plaats van te polariseren, elkaar zoekt, naar elkaar luistert, elkaar respecteert. Dit nieuwe verbinden is niet zonder consequenties. Het eerste dat op het altaar van de verbinding wordt geofferd, is het profetisch geluid. Het dwarse is er af, de EO is mainstream geworden. Wat ik hoor is niet zelden een gereduceerd evangelie. Minder Bijbel. ‘God is liefde’ en ‘het gaat om Jezus’. Ja maar, dat zal toch ingevuld moeten worden. Geen geloof zonder navolging en geen navolging zonder kruisdragen. De verleiding van goedkope genade is levensgroot. En dan die ethische pijnpunten: seksualiteit en abortus. Bert Dorenbos leek niet erg meer in het gezelschap te passen. Misschien is al dat verbinden gewoon een uitvloeisel van het doorgeslagen non-discriminatiebeginsel. De waarheid belijden is op zich al discriminerend. Alles en iedereen moet worden gerespecteerd. Ik geloof er niets van. Er heeft gewoon een omslag plaatsgevonden. De oude taboes zijn ingeruild voor nieuwe en oude heilige huisjes zijn vervangen door nieuwe. Onderscheidingsvermogen en moed zullen meer en meer nodig zijn. Om te zeggen wat gezegd moet worden”.