Hoe zijn de machtigen gevallen
Dr. W. Bredenhof (via site YINKAHDINAY) *
15-07-17
Ik schrijf al zo'n 25 jaar. Het eerste artikel van mijn hand dat gepubliceerd werd, verscheen in het januari 1992 nummer van een Canadees jongerenblad In Holy Array (In heilige slagorde). Het artikel droeg de titel “De vrouw in het ambt” en het besprak het openen van de kerkelijke ambten voor vrouwen in de Christian Reformed Church (CRC) van Noord-Amerika.
In 1990 besloot de synode van deze kerken vrouwen tot de ambten van predikant, ouderling en diaken toe te laten. Dit zette op grote schaal het vertrek in gang vanuit de CRC, wat uiteindelijk leidde tot de vorming van de United Reformed Churches (URCNA). Mijn artikel gaf uiting aan mijn ontsteltenis dat dit kon gebeuren in een kerk waarmee wij minder dan 50 jaar daarvoor Christelijke eenheid hadden genoten.
Nu zijn we 25 jaren verder en ik ben opnieuw onthutst. Een kerkverband waarmee wij nog steeds officieel een zusterkerkrelatie hebben (hoewel geschorst), heeft officieel besloten te doen wat de CRC in de vroege jaren negentig deed. De Gereformeerde Kerken in Nederland (GKv) hebben op 15 en 16 juni 2017 op de Synode Meppel besloten om vrouwen tot alle ambten van de kerk toe te laten. Hun zusterkerken in Canada, Australië, Ierland, Korea, de VS en anderen hebben hen allen gewaarschuwd, maar helaas sloegen zij geen acht op die waarschuwingen. Vooral onder immigrantenkerken in Canada en Australië brengen deze besluiten enorm veel verdriet.
Ik weet dat er nog steeds trouwe gelovigen in de GKv zijn. Eén zo'n broeder e-mailde me vanmorgen om zijn verdriet en consternatie te delen. Deze broeders en zusters hebben onze gebeden nodig om Gods wil voor hen wat betreft kerklidmaatschap te onderscheiden. Het zal niet gemakkelijk zijn om de kerk van je jeugd te verlaten, de kerk waar je belijdenis van je geloof hebt afgelegd, de kerk waar je huwelijk werd bevestigd en je kinderen werden gedoopt. Het was voor de verontruste CRC leden in de vroege jaren 1990 ook niet gemakkelijk. Toch hebben zij niet gekozen voor de gemakkelijke weg; in plaats daarvan kozen zij de weg van geloofstrouw.
Wat betreft oecumenische relaties, hier in Australië zal volgend jaar de synode van de Free Reformed Churches worden gehouden. De Nederlandse kerken werden gewaarschuwd dat, als zij geen berouw toonden, onze zusterkerkrelatie met hen op de Synode 2018 zou worden beëindigd. Aan deze waarschuwing zullen we gevolg moeten geven. De Canadese Gereformeerde Kerken hebben iets dergelijks gezegd met betrekking tot hun volgende synode in 2019.
En dan is er de ICRC, de International Conference of Reformed Churches. De GKv hebben zich erg verrekend als zij dachten dat deze besluiten geen gevolgen voor hun lidmaatschap van de ICRC zouden hebben. De volgende vergadering van de ICRC staat gepland voor 13-19 juli en zal in Jordan, Ontario plaats vinden. Opnieuw kun je niet nalaten te denken aan wat met de Christian Reformed Church in de negentiger jaren gebeurde. De CRCNA was één van de stichters van de North American Presbyterian and Reformed Council (NAPARC), net zoals de GKv één van de oprichters van de ICRC was. In 1997 besloot de NAPARC het lidmaatschap van de CRC te schorsen in verband met hun besluit over de vrouw in het ambt. Onder de kerken die leiding gaven aan dat initiatief bevonden zich twee van de huidige zusterkerken van de GKv – de Orthodox Presbyterian Church en de Reformed Church in the United States. De OPC en RCUS zijn nog steeds lid van NAPARC – en ook van de ICRC. Hebben de OPC en RCUS sinds 1990 hun standpunten over dit onderwerp aangepast? Neen. We zien al aankomen wat er met het GKv lidmaatschap van de ICRC gaat gebeuren. Het is alleen nog maar een kwestie van tijd.
Na de val van de machtige CRCNA zijn veel postmoderne analyses geschreven. De meeste daarvan, ook die van mijzelf, leggen de blaam aan de voet van de ontwikkelingen betreffende het gezag van de Schrift, wat teruggaat tot de zestiger jaren. De komende dagen zullen soortgelijke analyses over de GKv worden geschreven.
Het is een bekende geschiedenis, het illustreert de slechtheid van de mens in het afscheid nemen van Gods Woord. Het is geen 'Reformatie' als je de Schriften minacht en vrouwelijke ambtsdragers aanstelt – het is deformatie.
In mijn korte leven heb ik de geschiedenis al twee keer voorbij zien komen. Ik bid dat ik het geen derde keer hoef te zien. Ik bid dat we iets zullen hebben geleerd van de droevige val van deze twee kerkverbanden, die eens trouw en machtig in de Heere waren.
Daarom, wie denkt te staan, laat hij oppassen dat hij niet valt.
1 Cor. 10:12
* Dr. Wes Bredenhof is predikant van de Free Reformed Church, Launceston, Tasmanië.
Het artikel is in het Engels ook te vinden op YINKAHDINAY (internetblog van W. Bredenhof).
Vertaling: R. Sollie-Sleijster