Signalen 145

R. Sollie-Sleijster

25-02-23

Zuidelijke anglicanen verbreken band met moederkerk om homozegen

RD21-2-2023

De zuidelijke anglicanen, afkomstig uit Afrika, Azië, Zuid- en Noord-Amerika, vertegenwoordigen ongeveer de helft van de ongeveer 80 miljoen anglicanen wereldwijd. Een aantal kerkleiders van hen heeft onlangs de band verbroken met Justin Welby, aartsbisschop van Canterbury. Dit vanwege het eerder deze maand genomen besluit van de Kerk van Engeland om ruimte te geven aan het zegenen van homoparen.

De aartsbisschoppen verklaarden dat zij de huidige aartsbisschop van Canterbury niet langer erkennen als  ‘eerste onder zijns gelijken in de wereldwijde gemeenschap’ van anglicaanse kerken. De bisschoppen, die verenigd zijn in de Global South Fellowship of Anglican Churches, verklaren:

‘De Kerk van Engeland heeft ervoor gekozen de gemeenschap te verbreken met provincies die trouw zijn aan het Bijbelse geloof.’

In Zwolle zijn CGK’ers uitgepraat

RD 16-2-2023

Terug bij af? Zo voelt het nu de classis Zwolle de bal weer terug heeft gelegd op de tafel van de GS.

De landelijke vergadering besloot dat de classis Zwolle het gesprek aan moest gaan met de gemeente van Zwolle. De GS sprak uit dat er binnen het kerkverband geen ruimte is voor vrouwen in het ambt, maar daarna bevestigden gemeenten als Lelystad en Zwolle wél vrouwen in de kerkelijke ambten.

Bovendien laat de CGK Zwolle al twintig jaar praktiserende homo’s toe aan het avondmaal, wat eveneens plaatsvindt tegen het landelijk beleid in. Dit leidde er onlangs toe dat de CGK Urk-Eben-Haëzer besloot ‘de correspondentieband met de CGK Zwolle te verbreken’. Deze ‘noodsprong’ kwam voort uit de wijze waarop Zwolle al jarenlang omgaat met het thema homoseksualiteit en daarbij niet van plan is haar beleid te wijzigen. Deze gemeente laat toe wat de Bijbel zonde noemt, zo stelt Urk-Eben-Haëzer.

Uit de slotverklaring van de classisvoorzitter, ds. J. van Vulpen (Urk-Maranatha), blijkt dat de classis alle problemen terug legt bij de in 2024 te houden GS. Tot die tijd zal zij alle classicale activiteiten afschalen tot het allernoodzakelijkste minimum. Het gesprek over de onderlinge theologische en culturele verschillen is vastgelopen, muurvast. Het lijkt dat zij die op de GS vorig jaar al voorspelden dat de gesprekken tot mislukken gedoemd waren, gelijk krijgen. Er is geen middenweg tussen wel of geen vrouwen in de ambten, of tussen praktiserende homo’s wel of niet aan het avondmaal toelaten.

Zo vroeg ds. A.A. Egas (Damwoude) zich destijds hardop af: ‘Hoe lang moeten we over al deze diepgaande verschillen in visie nog met elkaar blijven doorpraten? Zijn we niet een keer uitgepraat?’

Hoe wokecultuur docent het zwijgen oplegt

RD 18-2-2023

Docent Laurens Buijs, UvA, wilde in zijn les een discussie over het verschijnsel non-binair, mensen die zichzelf niet als man noch als vrouw identificeren. De les werd stilgelegd, want een student protesteerde: ‘wij vinden dit onveilig, discriminerend, grensoverschrijdend.’ Bij een andere docent, die een debat wilde voeren over abortus kwamen studenten ook in verzet. Zij vonden het ‘kwetsend’ om in aanraking te komen met tegengeluiden.

Buijs is kritisch op non-binariteit omdat een wetenschappelijke basis volgens hem ontbreekt. Een debat over zijn bezwaren kan ‘amper gevoerd worden zonder dat ik word beschuldigd van discriminatie’, zo schreef hij in het universiteitsblad Folia.

Ook op de Universiteit van Utrecht bleek dat de uit Amerika overgewaaide ‘safe places’ studenten ruimte gaven om niet geconfronteerd te worden met bepaalde opvattingen. 

Vrijwel alle universiteiten hebben de afgelopen jaren ‘diversity officers’ aangesteld om diversiteit en inclusiviteit te promoten. Ook de overheid wenst nu dat universiteiten gaan controleren op micro-agressies, subtiele vormen van discriminatie.

Volgens Andreas Kinnneging, hoogleraar rechtsfilosofie aan de Universiteit van Leiden, betekent dit het einde van de vrijheid van meningsuiting. ‘Je mag zeggen wat je denkt. Als je maar hetzelfde denkt als iedereen’, zo luidt de titel van zijn boek. ‘Wat heb je aan wetenschappers die zeggen wat iedereen vindt?’, zo vraagt hij. 

Volgens de hoogleraar vormen wokestudenten een kleine groep met een grote mond. Het probleem zit vooral bij bestuurders die zich laten intimideren: ‘Zij hebben de wokeagenda omarmd’.

Kinneging maakt korte metten met studenten die zeggen zich niet veilig te voelen in colleges. ‘Veiligheid moet gaan over klassieke normen: van elkaar afblijven, niet schelden. Veiligheid kan nooit gaan over wat mensen zeggen, dát zouden universiteiten duidelijk moeten maken. Als gevoel een criterium wordt, kun je niks meer zeggen.’

Buijs: ‘Paradoxaal genoeg sluit het diversiteitsbeleid wetenschappers met een afwijkende overtuiging uit. Met een beroep op sociale veiligheid worden allerlei thema’s en argumenten onbespreekbaar’.

Hij vervolgt:

‘Mijn werkplek is een soort oorlogsveld geworden. Ik voel me verraden. Mensen denken dat ik mijn opvattingen opleg aan studenten. Dat is de omgekeerde wereld: woke doet dat juist.’