Verloedering

D.J. Bolt

01-06-24

Af en toe moet ik naar de tandarts, en dat is niet plezierig. Maar onze tandartsenpraktijk heeft een prachtige ruime wachtkamer waar je op je gemak het boren, vullen en tandsteen verwijderen kunt afwachten.

Het is inderdaad een wachtkamer. Want ja, gaatje blijken kennelijk altijd groter te zijn en wortelkanalen dieper dan ingeschat. En de tandarts kan toch moeilijk zijn patiënt met halfgevulde kiezen en tanden naar huis sturen. Dus lopen zijn werkzaamheden altijd uit.
Maar de grote gezellige tafel in het midden van de wachtruimte ligt vol met interessant, boeiende tijdschriften waarop we thuis geen abonnement zullen nemen. Zo kan de wachttijd al lijdend en lezend toch wat plezieriger worden doorgebracht.

De wachtende-voor-mij had kennelijk gelezen in het magazine Vriendin (nr 16). Ik nam het ter hand en bladerde het door. Een artikelkop trok mijn aandacht: Swingen maakt ons leven mooier, niet moeilijker. Swingen? Had iets met dansen te maken toch? Maar als gereformeerden doen we daar niet(?) aan, het past niet bij onze christelijke levensstijl. Wat was swingen ook al weer precies? We zochten het op in Wikipedia:

'Swing is een dansstijl, die circa 1930 in de Verenigde Staten is ontstaan uit lindyhop en die opkwam met de toentertijd populaire muziek. Er bestaan meerdere dansen binnen deze stijl. De meeste zijn partnerdansen. Swing wordt op een basis van zes ("six-count", bijvoorbeeld boogiewoogie) of acht ("eight-count", bijvoorbeeld lindyhop) maten gedanst.

Swing is ook een jazzstijl. Het swingdansen en de swingjazz horen dan ook bij elkaar.'

't Zal wel.

De schok was groot toen ik het artikel ging lezen. Het verhaal ging helemaal niet over een ingewikkelde dansvorm uit de ouwe doos. Het vrolijke term Swingen is gejat voor een vorm van losbandige hoererij die niet mis gestaan zou hebben in Sodom en Gomorra. Natuurlijk staat het niet zó in Vriendin, integendeel, het wordt met een warm verhaal van een getrouwd stel met twee kinderen van harte aanbevolen.

Zó.
 

'Peter en Vera', vijftigers, zijn gelukkig met elkaar. Vol liefde en levenslust. Maar ja, met twee kinderen is er toch wat minder aandacht geweest voor elkaar, zo worden zij zich bewust. Daarom besloten ze daar wat aan te doen: meer met elkaar uitgaan. Onder andere door parenclubs te bezoeken waar je op een avond vrijblijvend seks kunt hebben met andere stellen, naar keuze. Dat leek hun wel 'interessant'. En? Het bleek zo'n 'goed gevoel' te geven!

Wel waren ze aanvankelijk 'hartstikke bleu' maar het wende snel. Gaandeweg was niets meer taboe en gingen ze 'all the way'. 'In een club voel ik me op-en-top vrouw en ik vind het leuk om verleid te worden', schetterde Vera in een tussenkop met kapitale letters.

Inmiddels doen ze het ook thuis, want dat is 'soms wat intiemer' en 'scheelt nog entreegeld ook'.

Meneer Bolt?...

Ik ben aan de beurt. Op mijn rug en met gesloten ogen word ik drie kwartier gemarteld, nou ja, behandeld. Tegelijk houden mijn gedachten zich bezig met het verhaal. Ik besluit er aandacht aan te geven. Tenslotte wentel ik mij gerepareerd en opgelucht uit de stoel. Tot over een half jaar maar weer.
In de wachtkamer zoek ik het tijdschrift weer op en vraag de dame van de receptie of ze  een kopie van het artikel voor me wil maken. Wel een beetje gênant. Maar ze doet het wel. En zo krijg ik het verhaal mee. In gesloten envelop …

Zo zijn we in ons land aan het verloederen terwijl we nog niet eens zo lang geleden een 'christelijke natie' heetten. Op zichzelf is hoererij als in het tijdschrift 'natuurlijk' niet nieuw. De Bijbel verhaalt van situaties die vergelijkbaar zijn[1]. Maar wat moet raken is dat dit zo onomwonden en gêne wordt neergezet in een 'vrolijk weekblad' alsof het de normaalste zaak van de wereld is en wordt aanbevolen alsof je het zeker ook moet gaan proberen.
Genoeg over deze bagger. Nog één ding.

De vrouw vertelt dat ze op verjaardagen hun gedrag niet zomaar op tafel gooit, want er rust nog steeds een taboe op. Dat taboe is 'jammer', zegt ze. En dat komt van haar achtergrond:

'Natuurlijk hadden we vooroordelen. Ik kom uit een christelijk gezin. Dan krijg je bepaalde waarden mee over het huwelijk. Dus ik dacht wel: wat voor mensen dóén dit dan? Maar toen we aan de bar zaten - in lingerie, de dresscode ­en de bezoekers binnendruppelden, bleken het gewone, leuke en open-minded mensen te zijn.'

Een glashelder voorbeeld van wat er (uiteindelijk) gebeurt als Bijbelse normen worden losgelaten.

In deze wereld leven wij, leven onze kinderen, groeien jongeren op. Wat is het nodig dat we elkaar vasthouden. Bidden om bewaring voor een alles verwoestende tijdgeest die om ons heen loeit. Want de ingang in Gods Koninkrijk staat op het spel[2].

Laten we ons laten gezeggen door Paulus die in zijn tijd een voorbeeld van eeuwen her aanhaalt in zijn brief aan de Korintiërs:

'En laten wij geen hoererij bedrijven, zoals sommigen van hen hoererij bedreven hebben, en op één dag vielen er drieëntwintigduizend[3].
Al deze dingen nu zijn hun overkomen als voorbeelden voor ons, en ze zijn beschreven tot waarschuwing voor ons, over wie het einde van de eeuwen gekomen is.
Daarom, wie denkt te staan, laat hij oppassen dat hij niet valt.'

1Kor.10:8,11,12

NOTEN