Bevrijding en vrede
D.J. Bolt
04-05-24
Toen de NOS nieuwswekker mij op 27 april jl. om zeven uur wakker maakte betrof het eerste item onze koning. Natuurlijk, hij was immers jarig! Hartelijke felicitaties voor hem al op die vroege ochtend. En ongetwijfeld was hij ook al wakker want de reis naar Emmen waar het verjaardagsfeest voor een groot deel van de dag door de koninklijke familie zou worden gevierd, is ver van het paleis gelegen.
Felicitaties?
Welnee, hopelijk heeft de koning z'n radio die morgen níet aangezet. Want het is toch niet 'leuk' om op het eerste prille uur van dag 1 van het nieuwe levensjaar al uitgebreid te moeten aanhoren en toegelicht krijgen dat jouw populariteit (en ook dat van je echtgenote) behoorlijk is gedaald. En als er gesuggereerd wordt dat met je optreden op deze dag de cijfers weer wat kunnen worden opgekrikt …
Wat zijn we voor een volk geworden?! We heten een 'beschaafd' land te zijn maar glijden we niet langzaam (of snel) daarvan weg? Het is ook zo paradoxaal. We zijn zo gevoelig geworden voor alles wat zich niet precies verdraagt met de normen van ons uiterst individuele ikje, terwijl we ons als volk in velerlei opzichten gedragen als halve wilden. We noemen maar wat: steekpartijen, uitgeblazen deuren en gevels, belaagde conducteurs, agressie tegen zorgmedewerkers, wilde tonelen in de stadions en niet te vergeten een niet zelden onbehouwen volksvertegenwoordiging. Ja, ook die laatste, terwijl die een voorbeeld zou kunnen en moeten zijn voor omgang met elkaar, zelfs als de parlementariërs het vierkant oneens zijn. Vergeet het maar.
Ter compensatie van het NOS 'nieuws' hebben we gelijk in de vroege ochtend onze permanente Oekraïnse tweekleur voor deze dag vervangen door de nationale driekleur, samen met een forse oranjewimpel. 'De koning heb ik toch altijd geëerd', zo hebben we immers geleerd van Paulus in zijn brief aan de Romeinen?
Nou ja, ons volkslied zingt over de 'koning van Hispanje'. Nu kunnen onze Oranje heel goed met de huidige koning daar overweg, zo bleek de afgelopen weken. Maar dat was echt anders in de tijd van de Hispanje-dictator. En ook het Duitse bloed is ons vorstenhuis niet vreemd. Wij voelen ons als burgers-onderdanen wellicht altijd een beetje ongemakkelijk bij dat eerste couplet van het Wilhelmus. Dus zingen we ook altijd het zesde couplet: Mijn schild ende betrouwen, zijt Gij o God mijn Heer… Wat geweldig dat deel is van onze nationale hymne. Een belijdenis die ook graag op of vlak na de koninklijke verjaardag in de kerken wordt gezongen. Wat een kostbare uiting in onze Nederlandse cultuur!
Maar er zijn meer liederen die als we als christenen geërfd hebben uit onze rijke historie. Zo bijvoorbeeld dit lied uit Valerius’ Gedenckclanck 1626 (aangepast aan hedendaags Nederlands):
'Gelukkig is het land,
Dat God de Heer beschermt,
Als daar met moord en brand,
De vijand rondom zwermt.
En dat men denkt hij zal
Haast overwinnen 't al,
Dat dan, dat dan, dat dan
Hij zelf komt tot de val!
Gedankt moet zijn de Heer,
De God die eeuwig leeft!
Dat Hij ons om zijn eer,
Deez' overwinning geeft;
Wat wonder heeft de kracht
des Heeren ons gebracht!
O Heer! O Heer! O Heer!
Hoe groot is uwe macht!'
Als daar met moord en brand, de vijand rondom zwermt. Het kwam 79 jaar geleden tot een einde. Daarom kunnen wij Nederlanders in deze dagen van gedenken ook het tweede couplet met diepe dankbaarheid zingen.
Tegelijk vergeten we niet dat vandaag een brute meedogenloze agressor een verschrikkelijke terreur uitoefent op ons eigen continent in een oorlog die in niets onderdoet voor de Nazi-terreur van een Hitler. En wiens expansionistische aspiraties geen grenzen kennen…
Daarom, laten we gedenken én danken én bidden om vrede.