Signalen 146
R. Sollie-Sleijster
11-3-23
SGP hekelt ‘kolonialisme’ Van Huffelen
RD 9-3-2023
Staatssecretaris Alexandra van Huffelen (Koninkrijksrelaties) moet stoppen met het opdringen van het homohuwelijk aan de Caribische landen van het koninkrijk. Deze stelden hoger beroep in tegen de gerechtelijke uitspraak om het homohuwelijk mogelijk te maken. Van Huffelen laakte onlangs dit hoger beroep.
SGP-Kamerlid Roelof Bisschop vindt dat deze druk als ‘ideologisch kolonialisme’ kan worden ervaren en stelde hier schriftelijke vragen over aan de staatssecretaris. Nederland moet respect hebben voor de democratie in die landen. Van Huffelen zou die vrijheid juist moeten verdedigen.
Gereformeerde Bond vraagt PKN belijdend te spreken over huwelijk
RD 7-3-2023
‘De schepping is binair van structuur. De eeuwige wijsheid van God weerspiegelt zich daarin dat wij man of vrouw zijn’, zo schrijft GB-voorzitter ds. J.A.W. Verhoeven in een onlangs verschenen handreiking. Deze is gericht aan de PKN met het verzoek belijdend te spreken over het huwelijk.
‘God bracht man en vrouw samen. Het huwelijk is ons voorgegeven nog voordat er van enige cultuur sprake was’. Door middel van dit manifest vraagt de Bond aan de PKN ‘om in de kerkorde, in verkondiging en onderwijs, midden in de wereld, belijdend te spreken over het huwelijksverbond als een heilige instelling van God, onze Schepper, bedoeld voor één man en één vrouw, een levenslang verbond van trouw en liefde waarin vanuit een geestelijk roepingsbesef alles met elkaar wordt gedeeld’.
De Bond wil deze vraag ook voorleggen ‘aan alle gemeenten en kerkenraden’.
‘Achter de relativering van het huwelijk zitten krachten die eropuit zijn dat wij de God van Israël wissen uit ons collectieve geheugen.’
…
‘Het gaat niet aan om met een beroep op de (voortgaande) leiding van de Heilige Geest de oorspronkelijke wijsheid in Gods schepping te relativeren. Veeleer is het juist Gods bedoeling om door Christus en door de herscheppende kracht van Zijn Geest de schepping te verlossen.’
Ds. Verhoeven vervolgt:
‘… deze gedachten roepen in onze postmoderne samenleving allicht weerstand op, maar aanpassing aan wat gangbaar is in de samenleving betekent het einde van de kerk’.
Zondagsrust zit in het dna van de mensheid
RD 7-3-2023
De hoofdredactie verwijst in een commentaar naar een experiment dat een eeuw geleden door Russische communisten werd uitgevoerd. Men wilde in plaats van eens per zeven dagen te rusten van het werk, dit eens per tien dagen doen. Het zou de productiviteit van bedrijven vergroten. Maar het experiment mislukte. Na vijf/zes dagen zakte de opbrengst juist in. Een werkweek van negen dagen betekende roofbouw op de werknemers. Het ritme van zes dagen werken en een dag rust zit kennelijk in het dna van de mensheid.
In onze samenleving staat die indeling niet ter discussie, maar wel de vaste wekelijkse rustdag. De eeuwenlange traditie dat dit de zondag moet zijn, is na de Tweede Wereldoorlog stelselmatig ondergraven. Secularisatie en economische argumenten zijn belangrijke oorzaken. Die werden nog versterkt door de libertijnse drang om zelf te bepalen hoe men de zondag invult. Tweemaal naar de kerk gaan verdween en sport- en recreatiemogelijkheden op zondag namen toe. De openstelling van winkels volgde.
Een pleidooi om op zondag algemene rust te betrachten lijkt aan dovemansoren te zijn gericht. En een beroep op het Bijbels gebod ontmoet in het algemeen alleen maar onbegrip. Toch klinken uit seculiere hoek ook tegenstemmen. De voormalige Denker des Vaderlands, Marli Huijer, stelt in haar boek ‘Ritme’ dat er genoeg redenen zijn om wekelijks collectief een vaste rustdag te houden, zoals je geest opladen, ruimte om saamhorigheid met familie en vrienden te ervaren en om dingen te doen die het leven de moeite waard maken.
Het is een signaal dat de huidige maatschappelijke invulling van de zondag grote schaduwzijden heeft.
Christenen hebben op grond van de Bijbel meer te zeggen over het onderhouden van de zondagsrust. Maar in hun pleidooi voor behoud daarvan kunnen zij meer gebruik maken van die seculiere stemmen en naast hun beroep op het Bijbels gebod, wijzen op de kern: niet moeten rusten, maar mogen rusten van alle werk.