Ethiek

Uit de kerken

Nieuwe artikelen
Signalen



Aanmelden GRATIS nieuwsbrief

Naam:
E-mail:



printen

mailen

Knikkende knieën of rechte ruggen 1

 

D.J. Bolt

09-04-21

 

De langverbeide voortzetting van generale synode van de Christelijke Gereformeerde Kerken (CGK) is aanstaande: ze wordt gehouden van 19 t/m 22 april en 10 t/m 13 mei te Nunspeet. Naar ons gevoelen staan deze kerken op een tweesprong: blijven zij gereformeerd óf gaan ze de modern-hermeneutische toer op waarbij de zeggenschap van de Schrift het onderspit delft tegen moderne culturele opvattingen. Markerende kernpunten daarbij zijn vrouw-in-ambt en aanvaarding van homoseksuele relaties.

 

Hoewel meerdere CGK synodes in het verleden daarover al expliciete besluiten hebben genomen is er in deze kerken langzaam maar zeker een bepaalde kerkelijke anarchie manifest geworden. Kerkelijke afspraken worden naast zich neergelegd onder druk van de samenleving. Het meest markante voorbeeld daarvan is CGK Zwolle die op voorhand alvast vrouw-in-ambt heeft ingevoerd en niet wenste te wachten op de komende synode. Die kerk is ook maar niet een mini-plattelandsgemeente maar met een ledental van 5000 het equivalent van zeg tien uit de kluiten gewassen stadsgemeenten.

 

De tegenstellingen zijn groot. Een deel van de CGK broeders en zusters zegt, nee we gaan niet de moderne toer op, het brengt ons in conflict met de Schrift en gereformeerde Schriftvisie. Een ander 'progressief' deel wil alle verschillen toedekken onder mantel van 'de liefde'. Elkaar verdragen, we hebben slechts verschillende meningen en vinden als puntje bij paaltje komt, onze eenheid in Christus. Het gaat toch niet om de kern van het evangelie? Zo heet het.

 

Wij hebben de laatste twintig jaren de strijd in de GKv intensief meebeleefd en gezien hoe deze kerken ten onder zijn gegaan vanuit gereformeerd perspectief. Velen hebben er op gewezen dat het maar niet ging om 'kerkelijke regeltjes' maar om de fundamentele zaak van 'hoe lezen we de Schrift', 'wat is haar gezag' voor geloof en leven. Dáár ging het in de GKv om en daar gaat het nu in volle hevigheid ook in de CGK om. In de GKv is de strijd verloren, haar gereformeerde karakter is en wordt steen voor steen weggebroken, zie de serie artikelen Ontwikkelingen in de GKv, op deze site.

Zal nu de CGK hetzelfde lot zijn beschoren? Of zullen de broeders die orthodox-gereformeerd willen blijven de rug rechthouden? Niet ziende op het getal maar op Christus en zijn Gebod?

 

Schoten voor de boeg

 

Een week geleden verscheen het officiële orgaan van de CGK, De Wekker (04-04-22), met twee opmerkelijke verhalen. Het ene is een interview met dr. M.H. Oosterhuis, leider van de twee laatste vrijgemaakte synodes en medevoorman in het fusieproces met de NGK. Het tweede is een artikeltje van prof. dr. H.J. Selderhuis over de vroegere vrijgemaakte kerken en m.n. de kerkstrijd in de zestiger jaren van de vorige eeuw.

 

We kunnen haast niet geloven dat deze verhalen gezien hun strekking, 'toevallig vlak voor de CGK synode zijn gepubliceerd. Ze vormen naar ons gevoelen onmiskenbaar richtingwijzers naar, wat we kortheidshalve maar 'links' noemen: aanvaarding van de strijdpunten in progressieve zin, in elk geval er niet om breken.

Laten we de verhalen wat nader beschouwen. 

 


 

Interview ds. M.H. Oosterhuis

 

De inleiding op het interview vermeldt met enige voldoening dat in 2023 Nederland twee kerknamen armer wordt en één rijker. Dat is mooi want de huidige kerknaamafkortingen zijn haast niet meer uit elkaar te houden.
Evenwel, ziet Oosterhuis niet iets over het hoofd? Het opgaan van de GKv in de NGK heeft toch ook tot gevolg gehad dat er 2 kerkverbanden bij zijn gekomen in Nederland? Dus per saldo er toch al weer 1 bij. Goed, het zijn kleintjes (nog), en je ziet ze gemakkelijk over het hoofd, maar de kerkfusieleider weet er zeker van. Hun ontstaan heeft immers alles te maken van zijn werk op de GKv synodes van Meppel en Goes …

 

Maar de onzorgvuldigheid die dr. Oosterhuis' verhaal kenmerkt m.b.t oorsprong van de NGK is erger. Zijn verhaal suggereert richting de Wekker-lezers dat de scheur destijds in de GKv waardoor de 'buitenverbanders' zich afsplitsten, zou veroorzaakt zijn door de beruchte 'Open Brief' (31 oktober 1966), geschreven door ds. B.J.F. Schoep. Daarin werden de vrijgemaakte kerken 'weggeroepen naar het niveau van de wereldkerk', zoals de schrijver die zag. De brief beschuldigde de kerkenraad van Groningen-Zuid 'een betrouwbaar dienaar van de Heer te verwerpen', de 'lijdende knecht des Heeren ds. A. van der Ziel. Toe maar.

We gaan hier niet die hele trieste geschiedenis van de scheuring in die jaren verhalen en toelichten maar willen wel enkele hoofdpunten noemen die de christelijke gereformeerde broeders en zusters node worden onthouden in Oosterhuis' verhaal (als ze het trouwens zelf al niet was opgevallen)[1].

 

Kernpunt 1

Die ds. Van der Ziel was tégen besluiten van zijn kerkenraad in, bezig om met een aantal gemeenteleden samensprekingen met de 'synodalen' te houden. Naar zijn oordeel hadden de syn.-gereformeerde kerken zich bekeerd van haar zonden in de jaren 1944 e.v. en waren zij teruggekomen op de toen opgelegde valse leer. Hetgeen een leugen was: de leerbesluiten rond verbond en doop werden nog steeds als 'samenbindend en zegenrijk' beoordeeld.  
Bovendien werd het in die jaren steeds meer duidelijk hoezeer vrijzinnigheid veld won in de GKN. Maar Van der Ziel weigerde zich te conformeren aan besluiten van zijn kerkenraad en wilde ook niet 'de kerkelijke weg' gaan, een independentistische houding die zo kenmerkend werd voor velen in die tijd.

De predikant werd synodaal. En een deel van zijn gemeente scheurde zich af om de zgn. 'Tehuisgemeente' te vormen die nog steeds deel uitmaakt van de NGK.

 

Kernpunt 2

Ds. B. Telder, predikant te Breda publiceerde het boek Sterven en dan? Daarin loochende hij Zondag 22 v/a 57:

 

'Welke troost geeft u de opstanding van het vlees?
Niet alleen mijn ziel na dit leven terstond tot haar Hoofd Christus opgenomen zal worden, maar dat ook dit mijn vlees, door de kracht van Christus opgewekt, weer met mijn ziel verenigd en aan het verheerlijkt lichaam van Christus gelijkvormig zal worden.'

 

In strijd met de belijdenis en ook tegen de belofte dat hij bij enige 'bedenking' tegen de belijdenis die niet zou leren maar kerkelijke vergaderingen voor zou leggen ter beoordeling handhaafde hij zijn boek en schreef er zelfs een verdedigend vervolg op.
Zijn leer kreeg brede aanhang. De invloedrijke ds. C. Vonk noemde het leven bij Christus na het sterven zelfs 'de oudste leugen van de satan'.

 

Kernpunt 3

We noemen tot slot nog een zaak.
De vrijgemaakte kerkenraad van Baarn maakte onderscheid tussen fundamentele en niet-fundamentele stukken van de leer. Toegepast op de kerk:

 

'pas als het evangelie zo totaal op zijn kop gezet wordt, dat het hart eruit is weggesneden, als er is het boeleren [overspel plegen, djb] als door de valse priesters onder Israël, dan eerst ga je een kerk afschrijven. Dat maakt het Evangelie uit. Dit is niet in een regeltje vast te leggen. Als er lieden zijn die de heilsfeiten, de alleronderste delen van het evangelie loochenen, dan kan er geen tolerantie meer zijn, dan valt de vervloeking van Gal. 1:8. Maar als iemand een stukje leer niet aanneemt, dan zal de kerk moeten uitmaken wat gedaan moet worden.'

 

Haar predikant, ds. W. Borgdorff, was nauw betrokken bij de opstelling van de Open Brief. Het gebeuren in 1944? Ach, 'klein vaderlands gedoe'.

 

Er is zoveel meer te vertellen over hoe diep de vrijgevochtenheid t.a.v. de Schrift en de belijdenis zich invrat in de kerken en leidde tot een independentistische houding t.a.v. het kerkverband. Dáár hebben de synodes van Amersfoort-West 1966 en Hoogeveen 1969 zich krachtig tegen verzet.
Maar de buitenverbanders, de latere NGK, lieten zich niet gezeggen en scheurden de kerken. De geest die toen deze broeders en zusters tekende is er nog steeds en niet minder waarneembaar. Een voorbeeld.

Op de eerste gezamenlijke GKv-NGK vergadering te Kampen, 2017, sprak o.a. Hoekstra een prominent lid van de eerder genoemde NGK Tehuisgemeente:

 

'Vele leden en ook gemeenten zowel NGK als GKv voelen zich allang niet meer geheel of gedeeltelijk gebonden aan de oude belijdenisgeschriften en de overregulering van het gereformeerde kerkrecht. Het enige boek dat naast de Bijbel in lijn gezet mag worden is wat ons betreft het boek van de natuur, Gods schepping. En wat de gebondenheid betreft is dat alleen in de liefde en genade van Jezus Christus, onze Heer. We kunnen en willen ons niet meer thuis voelen in de gereformeerde geloofsbunker.'
click
hier.

 

We roepen onze christelijke gereformeerde broeders op met dit in het achterhoofd te luisteren naar de zoet-gevoisde stemmen in deze De Wekker die ons willen doen geloven dat die scheur helemaal niet nodig was geweest destijds en er alleen maar excuses van GKv-zijde op z'n plaats zijn. Met het bovenstaande is te hopen dat de De Wekker lezers daar doorheen prikken.

 

Basis

 

De interviewer vraagt Oosterhuis wat de nieuwe basis is van zijn fusie-kerk. Het antwoord zou toch simpel kunnen zijn zoals we dat al eeuwen kort uitdrukken met: Schrift en belijdenis. Waarbij we bedoelen met 'belijdenis' de Drie Formulieren van Eenheid. Daar refereert Oosterhuis ook aan maar hij verwoordt het subtiel zo:

 

'We aanvaarden de Formulieren van Enigheid als basis voor de eenheid, om daarop gezamenlijk voort te bouwen. Daarmee is ook de ruimte gegeven om een meer eigentijdse en aangepaste geloofsbelijdenis te formuleren.'
 

Mooie zinnen. Maar wie denkt dat daarmee de gereformeerde basis van leven en geloof is gezekerd kunnen we snel uit de droom helpen. Een enkel citaat op dit moment van vrijgemaakte prof. dr. A.L.Th. de Bruijne, hoogleraar ethiek en spiritualiteit aan de TUK.

 

'Misschien passen belijdenissen wel niet meer bij kerk-zijn in een gedemocratiseerde en geglobaliseerde netwerksamenleving. Want die nieuwe context veroorzaakt de vervreemding van de bestaande belijdenissen. Hoezeer bijvoorbeeld de Catechismus mijn geloof en spiritualiteit ook heeft gevormd, toch ervaar ik veel accenten en begrippen in die confessie als historisch bepaald en beperkt. Je kunt de geloofsinhoud ook anders en soms beter verwoorden. Via andere christelijke tradities ontdekte ik bovendien eenzijdigheden en blinde vlekken in wat sommigen enthousiast aanprijzen als ‘de religie van de belijdenis’, haar spiritualiteit.'

 

En daarom wil hij

 

'vooral terugvallen op de Twaalf Artikelen, de enige belijdenis die wortelt in de liturgie van de apostolische kerk. Daarnaast kunnen we ontspannen bewegen in de ruimte van latere confessies, als voorbeelden van trouw in eerdere tijden.'[2]

 

Nog voordat de fusiekerk definitief uit de steigers komt wordt een gereformeerd fundament al onder vuur genomen door theologen die ook hier weer voorop gaan. Laten christelijke gereformeerden zich toch niet de ogen laten dichtsmeren door Oosterhuis' referentie aan de DFE! Afwijkingen van de gereformeerde leer worden gebagatelliseerd met: 'Er komt meer ruimte voor eenheid in verscheidenheid.' Ja, zo werkt het in onze tijd. Je mag elke ketterij voeren en verdedigen als je aan het eind maar het liedje meezingt dat we ondanks alle verschillen één zijn in Christus.

 

Kerkorde

 

Bij zo'n basishouding past natuurlijk ook geen strakke kerkorde waar je je handtekening onder zet, waaraan je belooft je te zullen houden. Zoals Hoekstra van de Tehuisgemeente het al zei: We kunnen en willen ons niet meer thuis voelen in de gereformeerde geloofsbunker.' Dat botst natuurlijk met 'eenvoudige gereformeerden' die menen dat je je als kerken wel aan afspraken moeten houden.

Oosterhuis en zijn fusieorganisatoren hebben daar een prachtige oplossing voor gevonden: een 'losse binding' want:

 

'Kerkorde is voor ons veel meer een geestelijk dan een praktisch document. Daarin worden de contouren van het kerkelijk leven vastgelegd, niet zo dat het kerkelijk leven wordt doodgeslagen. De kerkorde moet het leven voeden.'

 

Is dit niet gewoon vergeestelijkte kerkelijke prietpraat? We zouden prof. H.J. Selderhuis, hoogleraar kerkgeschiedenis en kerkrecht willen vragen Oosterhuis enige fundamentele colleges te geven over de diepe betekenis van 'kerkorderegeltjes' want 'die zijn er omdat de HEERE het individu op het oog heeft'. En dat 'kerkrecht tegen elke vorm van individualisme ingaat'. En dat 'de basis van het kerkrecht niet het maken van regeltjes is, maar dat de regeltjes er zijn omdat de HEERE het individu op het oog heeft'. Het is nodig om in te zien 'dat we afspraken maken en regels in de kerk vastleggen om samen elkaar ieder persoonlijk bij Christus te brengen'. Aldus de hoogleraar in De Wekker van 4 februari 2022.

 

Dr. Oosterhuis geeft een voorbeeld hoe zijn nieuwe kerkorde werkt in de praktijk:

 

'In de kerkorde wordt veel aan de vrijheid van de plaatselijke kerken gelaten. Bijvoorbeeld of kinderen aan het avondmaal mogen, of de plaats van praktiserende homoseksuele broeders en zusters in de gemeente. Dat vinden we belangrijk. Bijvoorbeeld bij lhbti-kwesties gaat het om levende leden van de gemeente. Plaatselijke ambtsdragers kennen hun geloof en oprechtheid en kunnen hun situatie beter beoordelen.'

 

Een ieder doe wat goed is in zijn gemeenteogen. En als het uit de hand loopt met kinderen aan Avondmaal, het wordt een rommeltje zeg maar, wat dan? Nou, zegt Oosterhuis,

 

'dan kun je daarover het gesprek aangaan. Dan niet vanuit kerkelijke regelgeving, maar vanuit de Bijbelse openbaring'.

 

Wonderlijk! De Bijbelse openbaring zegt er volgens hem kennelijk niets bepalends over of kinderen geestelijk er aan toe zijn deel te nemen aan het Avondmaal – ieder mag het immers zelf weten – maar de Bijbel moet wel open als kindertjes zich fysiek storend bij de Tafel gedragen.

 

Wordt protestant

 

Met deze haast onbegrensde kerkelijke vrijdommen ligt de vraag voor de hand of de PKN toch eigenlijk niet het volgende station moet zijn. De interviewer stelt die vraag dan ook. Maar Oosterhuis lacht de vraag een beetje weg. Er is in de PKN nog wat te veel verscheidenheid, vindt hij.

Maar de serieuze vraag is natuurlijk wel waarom PKN/gereformeerde bondsgemeenten, die orthodoxer zijn dan Oosterhuis' fusiekerk, daar wél kunnen verkeren. En: is zijn kerk eigenlijk principieel gezien, al niet op die weg door in de besluiten van zijn synode in 2020 ruimte te scheppen voor kanselruil met de PKN? Oosterhuis is zelfs 'blij' als broeders en zusters die het in zijn kerk niet kunnen uithouden, zich aansluiten bij de PKN/GB.
Dus…?

 

Oosterhuis denkt ruim:

 

'Ik reken niet zo strikt met kerkelijke grenzen. Ik wil bezwaren serieus nemen, maar dat betekent niet dat we in de kerk altijd aan elkaars bezwaren tegemoet moeten komen! Ik heb me altijd willen laten leiden door Bijbelse gegevens, ook als het gaat om het dossier man, vrouw en ambt. Dat is de ultieme maatstaf voor kerkelijk handelen. Als de kerk strategische keuze maakt om bezwaarden binnenboord te houden dan verliest ze de Bijbelse norm uit het oog loopt ze vast. Als je bezwaarden ter rechterzijde ter wille wilt zijn, dan moet je ook bezwaarden ter linkerzijde tegemoetkomen. En zo kom je als vanzelf in een impasse terecht.'

 

Eerlijk gezegd begrijpen we niet hoe deze leider van de laatste synodes dit durft te beweren. Als er één dossier is waar getracht is ieder te vriend te houden dan is dat het dossier vrouw-in-ambt. Er is gebogen naar links, 'vrouw-in-ambt is Bijbels hoor' en naar rechts 'nee, vrouw-in-ambt is niet Bijbels hoor'. Hetzelfde geldt, zie hierboven voor kinderen aan het Avondmaal: laat het maar over aan de kerkenraden en gemeenten, hier mag het wel, en daar mag het niet. Met een kerkorde die de vrijheid van de plaatselijke gemeente als fundament heeft, kun je alle kanten op.

Ieder doe ….  

 

NeGK en CGK

 

Die vrijheid wenst Oosterhuis ook graag de CGK toe. Laat de komende synode toch

voor 'man, vrouw en ambt tot een vergelijkbaar besluit komen als onze synode', roept hij enthousiast. En 'dat je dit punt in de vrijheid van de plaatselijke kerken laat. Een synode moet heel terughoudend zijn om dingen bindend aan alle kerken op te leggen als die niet zonneklaar Bijbels te funderen zijn.'

We hebben hierboven al gezien wat er zo van helder Schriftlicht overblijft in deze kerkgemeenschap[3].

 

En zo lonkt deze theoloog, die de omslag van de vrijgemaakt gereformeerde kerken zo krachtig heeft gestimuleerd en geleid, naar de Christelijke Gereformeerde Kerken. Zullen zij zijn voetsporen volgen? Het dalend ledental van Oosterhuis fusiekerken met een 70.000 leden versterken?

 


 

Kiezen of delen

 

Onder de grote kop 'De een riep binding, en de ander vrijheid' met als subkop 'Breken gaat sneller dan helen' probeert prof. dr. H.J. Selderhuis, hoogleraar kerkgeschiedenis en kerkrecht de geschiedenis van GKv en NGK zijn kerken voor te houden als een droevig voorbeeld hoe het niet moet. Hoe gaat dat? We proberen zijn betoog te volgen.

 

Allereerst, waar ging het om bij de breuk in de GKv in de jaren zestig? De hoogleraar poneert dat het

 

 'nadrukkelijk ook een kerkrechtelijke kwestie was. Het ging over bevoegdheden van kerkelijke vergaderingen, over de rechten van plaatselijke gemeenten, over schorsingen en afzettingen, over ondertekeningsformulieren, kortom over de vraag hoe de kerkorde gehand­haafd en toegepast moet worden.'

 

Óók! Jazeker, we hebben in het vorige gedeelte geduid hoezeer het klimaat in de vrijgemaakte kerk destijds vergiftigd was door independentisme, kerkenraden en predikanten die afspraken en besluiten van kerkelijke vergaderingen aan hun laars lapten. Vergelijk het maar met wat bijvoorbeeld nu in CGK Zwolle gebeurt rond vrouw-in-ambt en omgang met homoseksualiteit.

 

Wie had het recht aan zijn zijde destijds? Selderhuis laat het maar in het midden. Maakt zijn lezers ook op geen enkele wijze duidelijk dat het ten diepste niet om kerkrechtregeltjes ging. Maar om te blijven bij het Woord. Het ging om de kernvraag of in de kerken straffeloos vérgaande afwijkingen van de Schrift en de gereformeerde belijdenis konden worden getolereerd. Om het maar weer even te vergelijken met de situatie in de CGK: of je Paulus' leer rond de positie van de vrouw met modern-culturele argumenten terzijde kunt stellen en de scheppingsorde t.a.v. man en vrouw kunt ontkennen en dus homoverbintenissen tolereert en inzegent in de kerk (Loonstra).

Ja, als je eenzijdig je richt op kerkrechtelijk handelen en je ogen sloot voor ketterijen dan wordt het een simplistische constatering 'dat kerkrecht gemakkelijk te gebruiken is om een kerk te breken'. Maar dan misken je de situatie destijds ten enenmale en doe je broeders die destijds voor het recht van Christus hebben gestreden, groot onrecht!

 

Kerkordelijm

 

Is het vervolgens ook niet een beetje lachwekkend dat de hoogleraar meent dat 'het kerkrecht nodig is om een breuk weer te helen' zoals volgens hem het proces van fusie van GKv en NGK bewijst? We hebben de nieuwe kerkorde van de fusiekerk gelezen. Daar is het beschermende karakter van de Dordtse Kerkorde vrijwel geheel verdwenen. Het document ademt vrijheid, ieder mag zijn gang gaan. Voorbeeld art. F2 'Geen dwang':

 

'De uitvoering van een besluit kan niet van iemand worden verlangd als dit hem voor zijn geweten in strijd brengt met het Woord van God.

Wanneer een kerkenraad van oordeel is dat een besluit van de synode in strijd is met het Woord van God of met het kerkelijk recht of schadelijk is voor de opbouw van de gemeente, en de kerkenraad het voornemen heeft om het besluit niet uit te voeren, verantwoordt hij zich in de regionale vergadering.'

 

Ja, zo met dit uit het NGK stammend gedachtengoed kun je conflicten uit de weg gaan. Maar het gevolg is wel dat de kerk en kerkleden worden overgeleverd aan 'gewetens' van hen die hun eigen afwijkende wegen willen gaan. Dan is het handelen van CGK Zwolle en andere samenwerkingskerken gemakkelijk gelegaliseerd en geen enkel probleem meer. Wil prof. Selderhuis dit echt?

 

Het wordt ronduit spannend als prof. Selderhuis zijn karakterisering van 'vrijgemaakt delen en helen' gaat toepassen op de situatie in zijn eigen kerken. Hij

 

'herkent twee lijnen, namelijk een GKv­-lijn en een NGK-lijn. Daarbij bedoel ik wel de GKv-lijn van de jaren zestig en zeventig en niet die van vandaag, want in de GKv is op dit gebied veel veranderd en zeker kerkrechtelijk is de GKv meer naar de NGK opgeschoven dan andersom. () De GKv-lijn was destijds die van strakke handhaving van de kerkorde. Een lijn die gehandhaafd werd con­form het woord van de Afscheiding: ziende in het gebod, blind in de uitkomst. Dus: doe wat de kerkorde zegt, wat er ook van komt. Die lijn was naar de letter van het gereformeerd kerkrecht wellicht de juiste, maar of die ook naar de geest van het gereformeerde kerkrecht was? De wijze waarop die lijn gehandhaafd werd, heeft mee bij­gedragen aan veel verdriet, gescheurde gemeenten, benadeelde predikantsgezinnen en uiteen­gereten families.'

 

We staan werkelijk paf. Is dit nu een eerlijk taxatie van wat er destijds in de vrijgemaakte kerken gebeurde? Hoe kun je toch zo eenzijdig focussen op kerkordelijke aspecten en niet oog hebben voor de strijd om te blijven bij het Woord en handhaven van de gereformeerde belijdenis?

En dan komt daar ook nog zijn begrijpende en invoelende beschrijving van de 'NGK-lijn' bij. Die lijn zou gekenmerkt kunnen worden door wat meer 'vrijere omgang met kerkelijke afspraken, van verzet tegen de bindende besluiten van kerkelijke vergaderingen en van een herinterpretatie van de synode van Dordt'. Die lijn was begrijpelijk gelet op de vrijgemaakte kerkgeschiedenis'. Jaja.

 

We vinden Selderhuis' taxatie van het vrijgemaakte kerkelijke handelen 'rücksichtslos', zeer kwalijk en de hoogleraar kerkgeschiedenis onwaardig.

 

Eenheid in waarheid

 

Wat moeten CGK-ers hier tenslotte van leren volgens prof. Selderhuis?

 

'GKv'ers en NGK'ers zeggen nu: hoe kon het destijds zover komen? Die vraag moeten we ons CGK-nageslacht zien te besparen. Destijds riep de één 'binding; en de ander 'vrijheid: Maar riep men toen niet zo hard dat men de stem van de HERE en die van het hart van de ander niet meer kon horen? Toen hielp kerkrecht mee aan een verdrietige breuk. Nu hielp kerkrecht mee bij een vreugdevolle fusie. Van beide momenten kan de CGK veel leren. Wij willen nog steeds zien op het gebod, maar wij mogen niet blind zijn voor de uitkomst. Gereformeerd kerkrecht kan een kerk heel maken maar ook heel houden. Daar was dat kerkrecht zelfs voor bedoeld.'

 

We houden ons hart vast als het denken op de komende CGK synode niet boven dit niveau uitkomt van naar voorbeeld van de fusiekerk, minder binden aan kerkelijke afspraken en besluiten. Als men blind is voor waar het in de strijd in de GKv destijds ten diepste om ging en om waar het  nu op vrijwel vergelijkbare wijze in de CGK om gaat, namelijk zich te onderwerpen aan het gezaghebbende Woord van God en binden aan de gereformeerde belijdenis.

 

Scheuringen in de kerk zijn afschuwelijk. Het doet Christus' Naam oneer aan, het geeft heel veel verdriet en moeite, we weten het uit ervaring. Maar de eenheid van Zijn kerk kan alleen bestaan als Eenheid in Waarheid.

 

 

NOTEN

[1] Voor wie zich snel, grondig en betrouwbaar wil oriënteren in de breuk, raden we aan de Woord en Wereld uitgaven 12 en 20, Vrijmaking in het vuur, en Welke kerk ging stuk? van dr. W.G. de Vries, te lezen,

[2] Zie ook Ontwikkelingen in de GKv 5 op het punt van belijdenisloslating, click hier.

[3] Zie ook de reeks Ontwikkelingen in de GKv op deze site.